တုိ႕႐ူးေနၿပီလား တကၠသုိလ္ေ႐ႊရီ၀င္း

(အမွတ္ ၁၇၃ အေတြးအျမင္  ၂၀၀၅)

          `လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္လုပ္ၿပီးတဲ့ အလုပ္ကို မေသခ်ာလုိ႕ ခဏခဏျပန္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ေျပာၿပီး စကားကို အထပ္ထပ္ျပန္ေျပာတာမ်ိဳးလုပ္လာၿပီဆုိရင္ ဒီလူဟာ စိတ္ေရာဂါေ၀ဒနာအစပဲ´ လုိ႕ ေမေမ ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ မၾကာခဏေျပာတတ္ပါတယ္။

          စာေရးဆရာ၊ အႏုပညာသမားစိတ္ကူးအလြန္ေကာင္းတဲ့ ေမေမဟာ သူ႕ေျပာစရာ စကားေတြကို အႏုပညာဆန္ဆန္ေလး အစခ်ိဳၿပီး ေျပာတတ္၊ သိမ္းသြင္းတတ္ပါတယ္။ အခုလုိ သူ႕စကား အစခ်ီတာ ကေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ `ငါေတာ့႐ူးေတာ့မယ္ထင္တယ္´ လုိ႕ ေျပာခ်င္လုိ႕ အစခ်ီျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ႀကီး လာတဲ့ လူတုိင္းခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာမ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာတာပါပဲ။ ဒါဟာ လူတုိင္းျဖစ္တတ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုး ႐ွင္း႐ွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ေမ့တတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ႀကီးမွ ငယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့လုိ အစစအရာရာမွာ ေျပာစရာမ႐ွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့၊ မွတ္ဥာဏ္လည္း အလြန္ေကာင္းတဲ့လူ ကေတာ့ ေမ့တတ္တယ္ဆုိတာ အျပစ္ပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ အဘိဓာန္ထဲမွာ  လူဆုိတာ မေမ့ရပါဘူး။ မွတ္ဥာဏ္ ဆုိတာ အၿမဲ႐ွင္သန္ ႏုိးၾကားေနရမယ္လုိ႕ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ရင္ တစ္ေနေနရာမွ တစ္ခုခုက ခၽြတ္ေခ်ာ္လြဲမွားေနၿပီလုိ႕ ဆုိပါတယ္။

          ေမေမတုိ႕ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတာကလဲ မဆန္းပါဘူး။ သူ႕ဦးေႏွာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အနားမေပးပါ ဘူး။ အၿမဲ အလုပ္ေပးေနတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မွတ္ဥာဏ္က ေကာင္းလုိက္တာမွ ဟုိးငယ္စဥ္ကေန အထက္ တန္းေရာက္လာတဲ့ထိ ၿပီးေတာ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမေတြ၊ သူူူူူူူူူူူူူူူူူူငယ္ခ်င္းေတြကအစ၊ အလုပ္ လုပ္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ဂ်ပန္ေခတ္က လႈပ္႐ွားခဲ့တာ၊ အိမ္ေထာင္က်၊ သားေမြး၊ သားကိုဘယ္လုိျပဳစုတာက အစ၊ ဘယ္လုိစာသင္၊ ေက်ာင္းထားဘြဲ႕ရ အားလံုးအားလံုး သတိရပါတယ္။ သူေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေနရာ၊ ၿမိဳ႕ေန ရာ၊ လူေတြနာမည္၊ ငယ္ငယ္က သူ႕ကို ထိ္န္းတဲ့ သူရဲ႕နာမည္ကအစ၊ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးေတြနာမည္အားလံုး ကို မွတ္မိပါတယ္။ ေမေမနဲ႕ ဘဘတုိ႕အခ်ိန္တုိေလး တကၠသိုလ္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရစဥ္က ေတြ႕ခဲ့တဲ့ တပည့္ ေတြဆုိရင္ နာမည္နဲ႕တကြ မွတ္မိၾကပါတယ္။ နာမည္တင္မကပါဘူး အဲဒီ တပည့္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း ေကာင္းေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာတတ္ပါတယ္။

          ေနာက္ၿပီး သူတို႕ ဖတ္ဖူးတဲ့စာေတြ၊ သင္ဖူးတဲ့စာ၊ ၾကည့္ဖူးတဲ့႐ုပ္႐ွင္အားလံုး မွတ္မိ ပါတယ္။ ႐ွပ္႐ွင္နဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ႐ွပ္႐ွင္နာမည္၊ ဘယ္႐ံုမွာျပတယ္ ဘယ္သူေတြပါတယ္၊ ဘယ္သူေတြနဲ႕ သြား ၾကည့္တာေပါ့ဆုိၿပီး အတိအက်ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ဘဘတုိ႕ ေမေမတုိ႕က အဲဒီလုိေျပာၾကရင္ သူတုိ႕ရဲ႕ သား သခၤ်ာဆရာႀကီးကလည္း မိဘရဲ႕ အေမြအႏွစ္ကို လက္ခံယူသူျဖစ္တာဆုိေတာ့ သူလဲမွတ္မိတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိတာကို အံ့ၾသစြာေတြ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႕မိသားစုကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္မွတ္ဥာဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ သူတုိ႕ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္မွတ္မိပါလိမ့္လုိ႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။

          ႐ိွတ္စပီးယားရဲ႕ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကို ေျမးႏွစ္ေယာက္ ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ သင္ေပးရင္း အလြတ္ ႐ြတ္ၾက ဆိုၾကပါတယ္။ သူတုိ႕မွတ္ဥာဏ္ကို စမ္းခ်င္ရင္ စာအုပ္ပိတ္ၿပီး ႐ြတ္ျပတာမ်ိဳး၊ ေရးျပတာမ်ိဳး လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒီစာေတြကို ဘဘတုိ႕ ေမေမတုိ႕ကို အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္တုန္းက အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာေကာလိပ္ေတာင္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ဆရာေတြက သင္ေပးလုိက္တာလုိ႕ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာ တတ္ပါတယ္။ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အဂၤလိပ္စာေတြ ကဗ်ာေတြကို အသက္ ၆၀ ေက်ာ္၊ ၇၀ ေက်ာ္ အထိ မွတ္မိတာ ႐ြတ္ျပႏုိင္တာဟာ မွတ္ဥာဏ္အား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆုိတာကို ျပပါတယ္။

          ေမေမ့ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွ နာက်ည္းစရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ႐ွိ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥေတြကိုေတာ့ စာေရးသူတုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံက ဒါေတြၿပီးခဲ့ၿပီး ျဖစ္လုိ႕ ေမ့လုိက္ဖုိ႕ ေဖ်ာင္းဖ်ရပါတယ္။ ေမေမဟာ သားသမီးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆို ေတာ့ ေလာကဓမၼတာမွာ အတိတ္ကို စဥ္းစားရင္ ေကာင္းတာထက္ မေကင္းတာေတြက ေပၚေပါက္လာ တတ္တာ လူတုိင္း လက္ခံၾကၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။

          ဒီေတာ့ ေမေမဟာ သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေမ့ခ်င္လုိ႕ ေမ့ထားတာကလြဲၿပီး အားလံုးအေကာင္း အဆိုးကို မွတ္မိတယ္။ ေျပာႏုိင္ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလာေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာမဟုတ္တာ (စာေရးသူတုိ႕ သတ္မွတ္တာပါ) ေလးကို မမွတ္မိရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္ က်တတ္ပါတယ္။ လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ဆက္လုိ႕ နာမည္ေမ့ေနရင္ `ငါ့မွတ္ဥာဏ္ကလည္း ညံ့ လုိက္တာ´ လုိ႕ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ဒီလို မွတ္ခ်က္ခ်တဲ့ ေမေမ့ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္မွာပါ။ သူ႕သား သခ်ၤာဆရာႀကီးဆုိရင္ လမ္းေတြ႕လုိ႕ ႏႈတ္ဆက္ရင္ၿပံဳးရယ္ၿပီး စကားေတြေျပာတယ္။ အဲဒီႏႈတ္ဆက္သူ `ဘယ္သူလဲ´လုိ႕ေမးရင္ ´မမွတ္မိဘူး´လို႕ ဘာမွမျဖစ္သလုိ ျပန္ေျဖတတ္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ သူ႕အတြက္က  ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေဘးက စပ္စုတဲ့ စာေရးသူကသာ `သူက ဘယ္တုန္းက ဘယ္မွာဆုိၿပီး ေျပာတယ္ေလ။ ေနာက္ထပ္နာမည္တစ္ခုေတာင္ ေျပာေသးတယ္ေလ´ လုိ႕ဆုိၿပီး သတိရလို ရျငား ေျပာေပမယ့္ အလကားပါပဲ။ သူ႕မွတ္ဥာဏ္က သူအသံုးခ်ခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးဖို႕ေခၽြတာထားတာ ထင္ပါတယ္။

          အဲဒီလို ေမေမက သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့လူ မမွတ္မိရင္၊ ပစၥည္းတစ္ခုခု ဘယ္မွာထားမိမွန္းမသိရင္၊ စိတ္ဓါတ္က်တတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေျပာၿပီးသားစကား၊ ခုိင္းၿပီးသားကိစၥ တစ္ခုကို ထပ္ခါခါေျပာမိ ရင္ သားသမီးေတြက `ဒါေမေမေျပာၿပီးသားေလ´လုိ႕မ်ားေျပာလုိက္ရင္ ”ငါ့ဦးေႏွာက္ေတြ မေကာင္းေတာ့ ဘူး ထင္တယ္” ဆုိၿပီး ၿငီးပါေတာ့တယ္။

          စာေရးသူတုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ ေမေမနဲ႕ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ မမွတ္မိတာ၊ ေမ့တတ္တာ ခဏခဏျဖစ္တတ္ၿပီး ဒါအဆန္းမဟုတ္ပါဘူးလုိ႕ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ လူဆုိတာ ေမ့့တတ္တယ္ဆုိတဲ့ ဆုိစကားလည္း ႐ွိတယ္မဟုတ္ပါလား။ စာေရးသူတုိ႕ အတြက္က အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းဆုိတာ ေသေသ ခ်ာခ်ာ အမွတ္အသားနဲ႕ထားရင္ ေပ်ာက္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ့။ အမွတ္အသားနဲ႕ ထားတာ ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာက္တာပါလဲလုိ႕ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ ဒီရဲ႕ အေျဖကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနရာေျပာင္းလိုက္ လုိ႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ေယာက္က ဘယ္သူလဲဆုိတာ စံုေထာက္ႀကီးဦးစံ႐ွားကို ေမးရမေလာက္ ႀကီးမားပါတယ္။ တရားခံကိုသိရင္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ရင္ အဲဒီသူက သူဘယ္ထားမိမွန္း မသိပါဘူးဆုိၿပီး အျပစ္ မ႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ေျဖတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ေသာ့၊ ၀င္းတံခါးေသာ့၊ ေရစက္ေသာ့ေတြ အလွည့္က် ေပ်ာက္တာမဆန္းပါဘူး။ အဲဒီေသာ့ေတြေပ်ာက္တာ တစ္ခါႏွင့္တစ္ခါမတူဘဲ ျခားနားၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ က်ေပ်ာက္တယ္၊ ၿခံထဲဆင္းရင္း ဘယ္မွာခ်လုိက္မိတယ္ မသိ၊ ဧည့္သည္နဲ႕စကားေျပာရင္း ဘယ္ခ်ိတ္မိမွန္း မသိ၊ မသိတာေတြ မ်ားလြန္းလုိ႕ ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ ေနရပါတယ္။

          ေသာ့တြဲတစ္ခုထဲ ေပ်ာက္တာလားဆုိေတာ့ ကိုယ္အၿမဲသံုးေနတဲ့ ပစၥည္း၊ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ ကလည္း ေပ်ာက္တာပဲ။ ဘယ္ခ်မိမွန္းမသိ။ ဒီတစ္ခါ သခၤ်ာဆရာႀကီးက သူသိတဲ့ သိပÜHပညာဆုိင္ရာ နိယာမ နဲ႕ `နယူတန္နိယာမရဲ႕ ပထမဥပေဒ”အရဆုိင္ရင္ ”ဘာပစၥည္းမဆုိ တစ္ေနရာမွာ ထားလုိက္ရင္ အဲဒီပစၥည္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္က မကုိင္မခ်င္း အဲဒီေနရာမွာ မေ႐ြ႕ဘဲ ႐ွိေနရမယ္´ လို႕ဆုိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီနိယာမ အရ ပစၥည္းဆုိတာ ေပ်ာက္ကို မေပ်ာက္ရဘူး။ ထားတဲ့ေနရာမွာပဲ ႐ွိေနရမယ္။ ဘာလုိ႕ မ႐ွိရတာလဲဆုိၿပီၚ သူတတ္ထားတဲ့ နိယာမေတြသံုးၿပီး ေျပာဆုိျမည္တြန္တတ္ပါတယ္။ ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွာမ ေတြ႕ဘူးဆိုၿပီး လက္ခံလုိက္တာက စာေရးသူအျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ တကယ္ျဖစ္ တာက တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပစၥည္းေပ်ာက္လုိ႕ကေတာ့ စားလဲဒီစိတ္၊ အိပ္လဲဒီစိတ္၊ အစားထုိး၀ယ္ လုိ႕ရရင္ ၀ယ္လုိက္ရမွ သက္သာရာရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေမေမရဲ႕ လက္သံုးစကားက `ပစၥည္းဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမေပ်ာက္ဘူး။ ႐ွာမေတြ႕ေတာ့တာသာ ျဖစ္တယ္´ ဆုိတာပါပဲ။

          ဒီေနရာမွာ မွတ္ထားစရာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို သခ်ၤာဆရာႀကီးက ေျပာျပပါတယ္။ သခ်ၤာ ဆရာႀကီး ငယ္စဥ္က သူတုိ႕မိသားစုနဲ႕ ဦးေလးကိုသိန္းေမာင္ (ထင္လင္း) တုိ႕မိသားစု တေကာင္းေဆာင္ ေနာက္ဖက္ (သူတုိ႕အေခၚ `ေအးရိပ္သာ´) မွာ ေနၾကတုန္းက အဲဒီလုိပဲ ပစၥည္းေတြ အထားမွား၊ ဘယ္မွာ ထားမိမွန္းမသိနဲ႕ ခဏခဏေပ်ာက္တတ္တယ္လို႕ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပစၥည္းေပ်ာက္တဲ့လူက ဦးေလးကို သိန္းေမာင္ (ထင္လင္း) ျဖစ္ပါတယ္။ သူကလည္း သူထားတဲ့ေနရာ အတိအက် ေျပာႏုိင္ၿပီး ဒီပစၥည္းက ဘာလုိ႕ ေပ်ာက္သြားရတာလဲဆုိၿပီး ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာတတ္တယ္လုိ႕ ဆုိတယ္။ ဒီအခါမွာ ဘဘ ကပစၥည္းဆုိတာ ဒီလုိပဲ ေပ်ာက္တတ္တာပဲ။ ဘာ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာမွာ ထားရင္ ဒီမွာ႐ွိခ်င္မွ႐ွိမွာေပါ့။ တစ္ျခားကိုေရာက္ရင္ ေရာက္မွာေပါ့လုိ႕ ျပန္ေျပာတယ္။

          ဒီေတာ့ ဦးေလးကိုသိန္းေမာင္က `ဒါဆို တစ္ေယာက္ေယာက္ ယူသြားတာျဖစ္ရမယ္။ အခုေတာ့ လုိက္ေမးတာ ဘယ္သူမွမယူဘူးလုိ႕ ေျပာတယ္´ လုိ႕ ႐ွင္းျပၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေက်ာက္တံုးကို လက္ညွိဳး ထိုးၿပီး `ဟုိေက်ာက္တံုးႀကီးက်ေတာ့ ဒီေနရာမွာထားတာ ဘယ္မွလည္း ေပ်ာက္မသြားပါလား´ လုိ႕ေျပာ တယ္။ ထားတဲ့ေနရာကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္ ပေယာဂမပါဘဲ မေပ်ာက္ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ေစာဒကတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

          တကယ့္တကယ္က ပစၥည္းေပ်ာက္တာရဲ႕ အဓိကအခ်က္က ကိုယ့္ဘာသာ ဘယ္ေနရာထားမိမွန္း မသိပဲ ေမ့တာမ်ားတတ္ပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႕ အိမ္ေထာင္သက္ (၇)ႏွစ္မွာ သခ်ၤာဆရာႀကီး ပုသိမ္ ေကာလိပ္ကုိ ေျပာင္းရပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိဘလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ေမေမေျပာေျပာေနတဲ့ ေမ့တတ္တဲ့ေရာဂါ ကိုယ္တုိင္ေတြ႕ႀကံဳပါတယ္။

          သခ်ၤာဆရာႀကီးနဲ႕ စာေရးသူရဲ႕ ေမာင္ငယ္ေမာင္စုိးညြန္႕က ေက်ာင္းသြား၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကေကာလိပ္၀င္းထဲ က မူလတန္းတတ္၊ စာေရးသူကလည္း ဒီမူလတန္းမွာ ဆရာမလံုေလာက္လုိ႕ လုပ္အားေပး ဆရာမ အျဖစ္ မနက္ပုိင္း စာသင္ေပးရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္႐ွိလူကုန္ အျပင္ထြက္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္း၀င္းထဲ က တကၠသိုလ္ဦး ေစတီနားက အိမ္ကေန သားအမိတစ္ေတြ ထြက္လာလုိက္ၾကတာ၊ ကန္သံုးဆင့္လည္း ေရာက္ေရာ အိမ္တံခါး ပိတ္ခဲ့ရဲ႕လားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ဘယ္သူမွ မေျဖႏုိင္ပါဘူး။

          ဒါနဲ႕ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ တံခါးေသာ့ခတ္မခတ္ ကုိင္ၾကည့္ၿပီးမွ ျပန္ထြက္ၾကရပါတယ္။ ဒီလုိေမ့တာ က တစ္ပတ္မွာ သံုးရက္ေလာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အျပင္တစ္ခါထြက္ရင္ ေရဘံုဘုိင္၊ မီးခလုတ္ ပိတ္မ ပိတ္ စစ္ေဆးတဲ့လူကစစ္ေဆး၊ တံခါးမႀကီး ေသာ့ခတ္ရဲ႕လားဆုိတာ ကိုင္ၾကည့္တဲ့လူက ကိုင္ၾကည့္၊ ယင္းမာေဆာင္နားေရာက္ရင္ တစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး ေသခ်ာရဲ႕လား ၾကည့္နဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနရပါေတာ့။ ဒီအခါမွာ sense of humour မ႐ွိတဲ့ စာေရးသူက ေတာင္တုိ႕ေတြလုပ္ၿပီးသား အလုပ္ေတြကို ခဏခဏ ျပန္ၾကည့္ေနတာ စိတ္ေရာဂါျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ ထင္တယ္လုိ႕ ရယ္စရာေျပာမိပါတယ္။ ေမေမကလည္း ေျပာဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္လုပ္ၿပီးသား အလုပ္ကို ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္လုပ္ရင္ ႐ူးေတာ့မွာရဲ႕ အစပဲဆိုတာေလ။

          အဲဒီတုန္းက အသက္ ငယ္ေသးေတာ့ စိတ္ေရာဂါျဖစ္မွာ ႐ူးမွာကို မစိုးရိမ္သလုိ ရယ္စရာအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေမေမေျပာဖူးတာကို ထပ္ေျပာၿပီး ရယ္စရာလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ အျပင္ထြက္ရင္ လမ္း တစ္၀က္က ေန  မီးခလုတ္ျဖဳတ္မိရဲ႕လား၊ တံခါးေသာ့ခတ္မိရဲ႕လား၊ ေသာ့တြဲယူလာမိရဲ႕လား၊ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္တတ္လာပါတယ္။ ပုသိမ္မွာေနတုန္းက (၁၉၇၄-၇၆) က ထက္စာရင္ အသက္လည္းရ လာၿပီ၊ စိတ္လည္းမ်ားလာၿပီဆုိေတာ့ ဟုိတုန္းကလုိ ရယ္စရာမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

          အိမ္အျပင္ေရာက္ရင္ ေဘးကပါလာတဲ့ အိမ္းသားေတြကို ထပ္ၿပီးေမးတာမ်ိဳး လုပ္လာပါၿပီ။ ဒီလုိျဖစ္ လာတာကို အိ္မ္သားေတြက မၾကိဳက္ၾကပါ။ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္လည္း ဂရုစိုက္တာ ျဖစ္လုိ႕ သူတုိ႕ေျပာတာကုိ လက္ခံယံုၾကည္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူကေတာ့ လမး္တစ္၀က္ေရာက္ရင္ ေစာ ေစာက စိတ္ပူမႈေတြ ေခါင္းထဲ၀င္လာရင္ ေမ့ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေမေမေျပာသလုိ ဆရာ ၀န္နဲ႕ ျပဖုိ႕အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီလား ဆုိတာကို စာဖတ္သူတုိ႕ ဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါ။

တကၠသိုလ္ေ႐ႊရီ၀င္း