လူၾကီးသူမ
ဆိုဆံုးမစကား
တကၠသိုလ္ေရႊရီ၀င္း
(အေတြးအျမင္
၁၀၀။ ၁၉၉၄ ၾသဂုတ္ ေမ)
ကေလးမ်ားကို ဆိုဆံုးမရာတြင္ လည္းေကာင္း၊
လူလတ္ပို္င္းကို ဆိုဆံုးမရာတြင္ လည္ေကာင္း အေရးၾကီးဆံုးမွာ နား၀င္ရန္္ျဖစ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။
နား၀င္ဖို႔ရန္မွာလည္း အလြန္ခက္ခဲေသာ အလုပ္တစ္ခု
ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီး သူမတို႔သည္ နား၀င္ေစရန္ ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္
ေျပာဆို ဆံုးမၾကပါသည္။ ဥပမာမ်ားျပ၍ လည္းေကာင္း၊ ဇာတ္နိပါတ္မ်ားျဖင့္ လည္ေကာင္း၊ ပံုျပင္မ်ားျဖင့္
လည္ေကာင္း ေျပာျပ၍ ဆံုးမခဲ့ၾကသည့္ သာဓကမ်ား မ်ားစြာရွိပါသည္။ တဖန္ နား၀င္သြားပါျပီးဆိုလွ်င္
ဆန္႔က်င္ဘက္ စကားတစ္ခုျဖင့္ ေျပာင္းလဲျပီး လက္ခံဖို႔ ေျပာရန္မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။
လူၾကီးသူမဟု ေျပာရာတြင္ အသက္ၾကီးသူ ၀ါၾကီးသူသာမဟုတ္
မိဘႏွင့္ဆရာသမား အပါအ၀င္ ေဒၚၾကီး၊ ေဒၚေလး၊ ဦးၾကီး၊ ဦးငယ္ပါ အားလံုး ပါ၀င္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔
ငယ္စဥ္ကတည္းက လူၾကီးသူမ မ်ားကို ရိုေသၾကရပါသည္။ ၄င္းျပင္ လူၾကီးသူမတို႔၏ ဆံုးမစကားကုိလည္း
နာယူလက္ခံၾကရပါသည္။ တစ္သေ၀မတိမ္းလည္း လိုက္နာရပါသည္။ ဘယ္အရြယ္အထိလည္းဆိုလွ်င္ ယခုထက္ထိတိုင္ပါဟု
ေျပာလွ်င္ ရပါသည္။ ဘယ္လို ကိစၥလဲဆိုလွ်င္ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်ားမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရား
ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ပါဟုေျပာလွ်င္ လြန္သြားျပီးဟု ေျပာၾကမလား မသိပါ။ စာေရးသူကေတာ့ မလြန္ပါဟုသာ
ေျပာလိုပါသည္။
ထိုကဲ့သ္ို႔ လိုက္နာ နာခံမႈေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔၏
လူမ်ိဳး၏ ဘာသာေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကိုု ထိန္းသိမ္းျပီးသား ျဖစ္သြားသည္ဟု
ေျဖရပါမည္။ လူၾကီးသူမေတြ ဆိုဆံုးမမႈကို ဆင္ေျခတက္စရာ မရွိဘူးလားဟုေမးလွ်င္ ေယဘုယ်အားျဖင့္
ဆင္ေျခတက္စရာ မရွိပါဟု ေျဖရပါမည္။ ေရွးဆန္လြန္းသည္ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ဟုတ္ပါသည္ဟု အရုိးရွင္းဆံုး၀န္ခံပါမည္။
လူၾကီးသူမတို႔ ဆိုဆံုးမေသာ အဓိကအခ်က္မွာ
လူၾကီးသူမကို ရိုေသရမည္။ ရတနာသံုးပါးကို အျမဲဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရမည္၊ ေက်ာင္းစာကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ေလ့လာက်က္မွတ္ရမည္၊ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြသတိထားရမည္။ အတုယူမမွားရ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါဆိုလွ်င္ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ဆံုုျဖတ္တာ မရွိေတာ့ဘူးလားဟု ဆိုလွ်င္ရွိၾကပါသည္ဟု ေျဖရမည္။
ဥပမာတစ္ခု ေျပာရလွ်င္ စာေရးသူ ဆယ္တန္းေအာင္စဥ္က
ေဆးတကၠသိုလ္သို႔၀င္ရန္ အမွတ္မီပါ သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို ၀ါသနာမပါခဲ့ပါ။
၀ါသနာပါသည္မွာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္သို႔ တက္၍စာရင္းကိုင္ဘြဲ႔ကို ယူရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးက
ေဆးေက်ာင္းသို႔ တက္ေစလိုပါသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေဆးေက်ာင္းသားကလည္း ေဆးေက်ာင္းသို႔ တက္ေစလိုပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဤမွ် အေရးၾကီးေသာ ဘ၀တစ္သက္တာအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို စာေရးသူဘာသာ ဆံုးျဖတ္ခြင့္
ရခဲ့ပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းသို႔ ခုနစ္ႏွစ္တာ ေက်ာင္းတက္ ေလ့လာရမည္မွာ စာေရးသူသာ ျဖစ္သျဖင့္
မည္သူမွ ၀ါသနာ မပါဘဲ တက္ရန္မတိုက္တြန္းၾကပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ လူၾကီးမိဘတို႔
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေၾကာင့္ ပညာေရးတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ဒုကၡေရာက္သည္မ်ား ရွိၾကပါသည္။ ဤသို႔ေသာ
ကိစၥမ်ားတြင္မူ လူၾကီး သူမတို႔က ေဘးမွာ ထိန္းေက်ာင္းေပးျခင္းျဖင့္ စာေရးသူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ျဖင့္
ျပဳလုပ္ခဲ့ရပါသည္။
စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္က လူၾကီးသူမတို႔ ဆိုဆံုးမေသာ
စကားမ်ားျဖစ္သည့္ -
" စကားက်ယ္က်ယ္ မေျပာရ"
"လူၾကီးေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လွ်င္ ေခါင္းငံု႔၍
ေလွ်ာက္ရမည္"
"တစ္ခုခုေပးလွ်င္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေပးရမည္"
"လူၾကီးသူမထက္ ျမင့္ေသာေနရာတြင္ မထိုင္ရ"
"ထမင္းစားစဥ္ စကားမေျပာရ"
"ညာလက္ႏွင့္ ဟင္းခတ္ေသာ ဇြန္းကိုမကိုင္ရ"
"လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေျခသံမျမည္ေအာင္
ေလွ်ာက္ရမည္"
စသည့္ အခ်က္္မ်ားသည္ ယခု အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာသည္အထိ
ကိုယ္တိုင္ လိုက္နာေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ 'နင္' 'ငါ'
ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေျပာလိုက္လွ်င္ ရိုင္းလိုက္တာဟု စိတ္ထဲတြင္ နာမိသည္အထိ
အက်င့္ျဖစ္ေနသည္။
အထက္ပါ လူၾကီးသူမတို႔ ဆိုဆံုးမေသာ စကားမ်ားကို
လိုက္နာေနျခင့္ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔၏ လူမ်ိဳး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံကို မေပ်ာက္ပ်က္ေစေသာ
အလြန္အေရးၾကီးေသာ တာ၀န္တစ္ခုကို ေက်ပြန္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္
အျခားလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မတူၾကေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သလို အျခားလူမ်ိဳးမ်ားက အတုယူရေသာ အခ်က္မ်ား
ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤသို႔ ေျပာဆိုရျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါသည္။
စာေရးသူ၏ ခင္ပြန္းသည္ ျပင္သစ္ႏိုင္တြင္ သခ်ာၤပါရဂူဘြဲ႔
ယူရန္အတြက္ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သြားစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ပါရဂူက်မ္းမျပဳမီ
ဆရာ ဆရာမမ်ားသာ တက္ၾကေသာ ေဆြးေႏြပြဲ အတန္မ်ားသို႔ လို႔က္၍ တက္ရပါသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားမွာ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးႏွင့္
အေနာက္တိုင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ အေရွ႕တိုင္းမွဆို၍ စာေရးသူ၏ခင္ပြန္းႏွင့္ သူ႔မိတ္ေဆြဆရာ(၁)ဦး
သာပါပါသည္။ ဆရာစ၍ စာသင္ေနစဥ္ ဆရာ ဆရာမတို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တီးတိုးစကား ေျပာၾကသည္။
ေဆးလိပ္ေသာက္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္ဗူး၊ မီးျခစ္ စသည္တို႔ကို ပစ္ေပးလုိက္၊
ျပန္ေတာင္းလို္က္ၾကႏွင့္ သူတို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကလည္း ထားခ်င္သလိုထားၾကသည္။ ဆရာကလည္း
ဘာမွမျဖစ္သလို သင္ေနသည္။
ျမန္မာေက်ာင္းသာ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆရာေျပာသမွ်ကို
ရိုရိုေသေသျဖင့္ လုိက္လံမွတ္သားေန ၾကသည္။ စကားလည္း
မေျပာၾက၊ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကေခ်။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျငိမ္သက္စြာျဖင့္ ပညာသင္ယူေနေသာ
ျမန္မာေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို အားက်ကာ ဆရာ ဆရာမအားလံုသည္ ျငိမ္သက္စြာျဖင့္ သင္တန္းတက္ၾကေလသည္။
ယဥ္ေက်းမႈ မတူေသာ ေနရာတြင္ ကိုယ့္ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈက လႊမ္မိုးလိုက္ႏိုင္သည့္ အျဖစ္က
ဂုဏ္ယူစရာပင္ ျဖစ္သည္။
စာေရးသူတို႔ကို လူၾကီးသူမတို႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက
ဆံုးမထားၾကသည္မွာ ဆရာဆိုသည္မွာ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္း ျဖစ္သည္ဟု၍ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရိုေသရမည္၊ ေလးစား ရမည္၊ အနေႏၱာ အနႏၱငါးပါး ဆိုသည္မွာ ဘုရား၊ တရား သံဃာ၊
မိဘႏွင့္ ဆရာတုိ႕ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဘုရားႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းတည္းျဖစ္ေသာ ဆရာကို ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ
ရိုေသၾကသည္ကို ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ နားလည္သည္မွာ
စာသင္ခန္းထဲတြင္ ျငိမ္သက္စြာ စာကိုသင္ယူ ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ကို
ၾကည့္ျပီး သူတို႔၏ ဆူညံစြာျဖင့္ ရိုင္းျပစြာ ေနမႈကို ရွက္လာသျဖင့္ ျငိမ္သက္စြာ စာသင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုေခတ္ လူငယ္ေတြႏွင့္ စာေရးသူတို႔ ၾကီးျပင္းလာရေသာ
ပတ္၀န္းက်င္ျခင္း မတူၾကေတာ့ေပ။ မိဘခ်င္းလည္း မတူၾကေတာ့ေခ်။ သူတို႔ေလးေတြကို ဆံုးမရသည္မွာ
ျဖည္းျဖည္းလုပ္၊ ျဖည္းျဖည္းစား၊ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ ဆိုသည့္ စကားျဖစ္သည္။ ထိုစကားကို
မိုးလင္းမွာ မိုးခ်ဳပ္ ေျပာေနၾကသည္။ သူတို႔ကလည္ ျမန္လိုက္သည္မွာ ျဖည္းျဖည္းဆိုသည့္
ေ၀ါဟာရသည္ သူတို႔ မလိုက္နာႏိုင္ေသာ ေ၀ါဟာရ ျဖစ္ေနသည္။
စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္က 'လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ အသံမျမည္ေစရ'
ဟူေသာ အခ်က္ကို လူၾကီးေတြက သူတို႔ကို ရိုေသေစခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာတာလားဟု ထင္စရာျဖစ္ေနသည္။
စာေရးသူတို႔မွာ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ရွိရာ ထိုေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္၏ ေျခသံသည္ မည္မွ် ဆူမည္ကို
စဥ္းစားသည္ႏွင့္ သိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္ပါ ဆံုးမစကားေၾကာင့္ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔
ရွိလွ်င္ ေျခသံမၾကားေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္၍ သြားသည္။
ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္သည္။ ၾကမ္းကလည္း ေျပာင္ေအာင္တိုက္ထားေတာ့ ျမန္ျမန္သြားလွ်င္ ေခ်ာ္လဲေတာ့သည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မိဘျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ္ကလူၾကီးျဖစ္ျပီပဲ ေျခသံျမည္ေအာင္ေလွ်ာက္ လွ်င္
ကိစၥမရွိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ျမည္ေအာင္ ေလွ်ာက္၍ မရေပ။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ေျခသံျမည္
ေအာင္ ေလွ်ာက္ခ်င္ေသာ္လည္ ျမည္ေအာင္လုပ္ရတာက ေတာ္ေတာ္ခက္မွန္း လုပ္ၾကည့္မွသိလာသည္။
ဒီေလာက္ေတာင္ စည္းကမ္းစနစ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းစြာ
ေနလာၾကေသာ ကၽြန္မတို႔၏ သားသမီး မ်ားသည္ မည္မွ်ယဥ္ေက်းျပီး စည္းကမ္း ရွိၾကမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္သင့္ပါသည္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က စနစ္က်နေသာ စည္ကမ္းေဘာင္
အတြင္းတြင္ ေနခဲ့ရသည္။ လူၾကီးသူမကို ရိုေသရသည္။
ယဥ္ေက်းစြာ ေျပာဆို ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
ဤကဲ့သို႔ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံ ခဲ့ၾကသျဖင့္ ယခုလို
အသက္အရြယ္ ေရာက္လာေသာအခါ ပညာေရးမွာ လည္ သူမ်ားထက္ ေအာက္မက်ဘဲ ေတာ္ခဲ့သည္။
အလုပ္အကိုင္လည္း အစစ အဆင္ေျပသည္။ ေပါင္းသင္း
ဆက္ဆံေရးမ်ားလည္း တန္းတူ ဆက္ဆံႏိုင္သည္။
ဤနည္းအတိုင္း ကိုယ့္ရင္ေသြးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါက
ကိုယ္ထက္သာလြန္ေသာ လူေတာ္ လူေကာင္းမ်ား မရႏိုင္ပါသေလာ။ သူတို႔ေခတ္တြင္ အေတြးေခၚ အေတြ႔အၾကံဳက
အမ်ိဳးစံု ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ေနတာဆိုေတာ့ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ လူေတာ္ေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္သည္
မဟုတ္ပါလား။
သူတို႔ ေလးေတြသည္ ပညာရွာသည့္ အပိုင္းတြင္လည္း
စာေရးသူ တို႔ေခတ္ထက္ ပိုမိုလိုခ်င္ တတ္ကၽြမ္းခ်င္သျဖင့္ ပို၍ၾကိဳးစားၾကသည္။ ယွဥ္ျပိဳင္မႈကလည္း
ေပါမ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ စည္ကမ္းပိုင္းတြင္မႈ စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္က လိုက္နာၾကေသာ ဆံုးမစကားမ်ားကို
လိုက္နာဖို႔ ခဲယဥ္းကုန္ပါသည္။
ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အထက္တြင္ စာေရးသူတို႔ အားမိဘတို႔
ဆံုးမခဲ့ေသာ စကားမ်ားသည္ တိမ္ျမဳပ္သြာျပီ လားဟု ေျပာစရာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအေျဖကို ေအာက္ပါ
ဥပမာေလးႏွင့္ ယွဥ္ျပလွ်င္ နားလည္ၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္။
လမ္းေလွ်ာက္တာႏွင့္ ဥပမာေပးပါမည္။ သူတို႔ကို
ျဖည္းျဖည္းေလ်ာက္ပါဟု ေျပာ၍မရပါဟု ေစာေစာက ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီး။ သူတို႔ကို အသံမျမည္ေအာင္
လမ္းေလွ်ာက္ပို႔ ေျပာလို႔မရပါ။ သူတိုတြင္ လုပ္ခ်င္တာေတြ အလြန္မ်ားပါသည္။ သူတို႔အတြက္
အခ်ိ္န္သည္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရပါမည္။
အသံမျမည္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေနလွ်င္ အခ်ိန္ကုန္သြားမွာ ႏွေျမာစရာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
အသံျမည္သြားသည္။ လူၾကီးေတြကို မရိုေသ၍ မဟုတ္ပါ။
"ထမင္းစားရင္း စကားမေျပာရ" ဤဆံုးမ
စကားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔မွာ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းစာ ႏွင့္ မအားသလို အလုပ္အကိုင္ႏွင့္
ျဖစ္သြားေသာအခါမွာလည္း အလုပ္ကိစၥ ဗာဟီရႏွင့္ စကားေျပာခ်ိန္မရပါ။ ဒီေတာ့ မိဘႏွင့္ သားသမီး
စကားေျပာရမည့္ အခ်ိန္သည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ စကားေျပာ ၾကရသည္။
ထမင္းစားခ်ိန္သည္ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု၏ လူစံုအစည္းအေ၀း က်င္းပရာ ေနရာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ႏွီးေႏွာရာ
ေနရာျဖစ္ေနသည္။
"တံခါးဖြင့္ျပီး ျပန္ပိတ္ပါ" ဆိုေသာ
ေခတ္မီစကားေလးပင္လွ်င္ သူတို႔မလိုက္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔မွာ အလုပ္ အလြန္မ်ားလြန္းသျဖင့္
တံခါးဖြင့္ျပီး ပိတ္ဖို႔ေမ့တတ္ၾကသည္။ ဒီေတာ့ ေရွးလူၾကီးသူမ ဆိုဆံုးမမႈကို ခံယူလာေသာ
စာေရးသူတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ထိုတာ၀န္ကို မညည္းမညဴ လုပ္ၾကရသည္။
ဒါေတြအားလံုးဟာ ေခတ္ေၾကာင့္ေပါ့ဟု ေျပာၾကပါသည္။
စာရႈသူ စာဖတ္ပရိသတ္ကေရာ ဒီလိုပဲ ထင္ၾကပါသလား။
တကၠသိုလ္ေရႊရီ၀င္း
Comments
Post a Comment