၁၉၆၄-၆၅ ပညာသင္ႏွစ္အတြင္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားျခင္းအေတြ႕အႀကံဳမ်ား ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း(သခ်ာၤ)

၁၉၆၄-၆၅ ပညာသင္ႏွစ္အတြင္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားျခင္းအေတြ႕အႀကံဳမ်ား

ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း(သခ်ာၤ)

အေတြးအျမင ္အမွတ္ ၁၂၀ စက္တင္ဘာ ၁၉၉၆

          ၁၉၆၄ - ခုႏွစ္ မတုိင္မီက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ွိ တကၠသုိလ္ေကာလိပ္မ်ားတြင္ ဘာသာတြဲစနစ္ (Combination System) သာ႐ွိခဲ့သည္။ ၁၉၆၄ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အေျပာင္း အလဲမ်ားမွာ -

          (၁) ယခင္ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကို ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပံÜတကၠသုိလ္ (Rangoon Arts and Science University) (RASU) ဟု အမည္ေျပာင္း၍ အလားတူ တကၠသုိလ္ႏွင့္ေကာလိပ္မ်ားတြင္ အထူးျပဳဘာသာ စနစ္ (Major System) ျဖစ္လာျခင္း။

          (၂)     စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ ပညာေရးတကၠသုိလ္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ေဆးတကၠသုိလ္ ဟူေသာ တကၠသိုလ္အသစ္မ်ားေပၚေပါက္လာၿပီး ၎တို႕ကို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ပထမႏွစ္မွ စတင္တက္ ခြင့္ျပဳျခင္း။

          (၃)     တက္ခြင့္ကို ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အမွတ္ေပၚတည္၍ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း။

          (၄)     ပါေမာကၡခ်ဳပ္မွ စတင္၍ နည္းျပအထိ ခန္႕ထားျခင္း၊ ေျပာင္းေ႐ြ႕ျခင္းတုိ႕ကို အထက္တန္း ပညာဦးစီးဌာန (ယခုအဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာန) မွ လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ျခင္းတုိ႕ျဖစ္ၾကသည္။

          ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပံÜတကၠသုိလ္၊ သခ်ၤာဌာနတြင္ လက္ေထာက္ ကထိကအျဖစ္ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နည္းျပလုပ္စဥ္အခါက ကၽြန္ေတာ္ အထက္က လက္ေထာက္ကထိကႏွင့္ကထိကမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာမွ ရ႐ွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို အသံုး ျပဳလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား သင္ၾကားရမည္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ၾကားခဲ့ေသာ ဆရာမ်ားထံမွ မည္သူ႕ကို အတုခိုးလွ်င္ ေကာင္းမည္ကိုလည္းမဆံုးျဖတ္တတ္ ျဖစ္ေန သည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ခဲ့ေသာ ဆရာတစ္ဦးစီထံမွ ေကာင္းေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို အားလံုးယူလုိက္ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အတုခုိးခ်င္ေသာ ဆရာသံုးေယာက္ကို ဥပမာေပးပါမည္။

          ပထမဆရာမွာ ဆရာဦးဘတုပ္ျဖစ္သည္။ စကားကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေလးေလးနား၀င္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ ေရးသည့္အခါလည္း လက္ေရးအလြန္လွ၍ လုိက္ကူးရတာလည္း အဆင္ေျပသည္။ အတန္းထဲ၌ နားေထာင္ေနသည့္အခါတြင္ အလြန္နားလည္သျဖင့္ သူသင္ေသာ ဘာသာသည္ အလြန္လြယ္ သည္ဟု မွတ္ထင္ရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ျပန္ဖတ္ေသာအခါတြင္ အလြန္ခက္မွန္းသိရသည္။ ထင္သေလာက္ မလြယ္၊ သူ႕ဘာသာဆုိလွ်င္ စာေမးပြဲတြင္ မွန္းသေလာက္ဘယ္ေတာ့မွမေျဖႏုိင္ေခ်။

          ေနာက္ဆရာတစ္ဦးမွာ ဆရာဦးကိုကိုေလးျဖစ္သည္။ သူစာသင္တာၾကည့္ေနရလွ်င္ စာသင္တာႏွင့္မတူ၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ေနသလုိျဖစ္သည္။ သူစကားေျပာတာကို နားေထာင္လွ်င္သူသည္ သူသင္ေန ေသာ ဘာသာရပ္ကို အလြန္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကို သိသာေန၏။ သူသင္ေနေသာ ဘာသာရပ္ ၏ခက္ခဲနက္နဲမႈကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္၏။ သူသင္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူစကားေျပာသည့္ေနာက္သုိ႕ စိတ္ပါသြားေအာင္ေျပာ ႏုိင္ေသာ္လည္း ဘာသာရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍မူ ဘာကိုမွနားမလည္ေခ်။ သူ႕အတန္းတက္ၿပီးွလွ်င္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုေျပာ ေသာစကားမွာ "ဆရာေျပာတာနားေထာင္လုိ႕ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွေတာ့နားမလည္ဘူး" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အိမ္သုိ႕ျပန္ေရာက္၍ သူေရးေပးထားေသာ မွတ္စုမ်ားကို ျပန္ဖတ္ေသာအခါ အဆင့္ ဆင့္ အလြန္စနစ္က်သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဒါဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဟု ျဖစ္ေပၚလာတုိင္း ထုိ ေမးခြန္း၏ အေျဖသည္ ေအာက္မွာကပ္လ်က္ပါလာသည္။

          ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဆရာဦးေအာင္စိန္ျဖစ္သည္။ သူ၏လက္ေရးမွာ ဦးဘတုပ္ကဲ့သုိ႕ မေကာင္း၊ သူ၏မွတ္စု မ်ားမွာ ဦးကိုကိုေလး၏ မွတ္စုမ်ားကဲ့သုိ႕ စနစ္မက်ေခ်။ သုိ႕ေသာ္ ထုိဆရာႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ မ႐ွိေသာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုသူ႕မွာ႐ွိ၏။ ၎မွာ သူသင္ၾကားေသာစာ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ကို ေပၚလြင္ ေအာင္ ေ႐ွးဦးစြာ ေျပာျခင္းႏွင့္ အေျခခံက်က် ေတြးေခၚနည္းကို အစဥ္မျပတ္ သင္ၾကာားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ မည္သည့္ဘာသာရပ္ကို သင္ေစကာမူ အေတြးအေခၚတစ္ခုတည္းကိုသာ တစ္သမတ္တည္းေပး ၏။ သူအၿမဲတမ္းေျပာေသာစကားမွာ အခ်က္အလက္မ်ားေနာက္သုိ႕ လုိက္ေနလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ  မဆံုးႏုိင္ ေၾကာင္း၊ ထုိအခ်က္အလက္မ်ားကိုစုစည္းထားေသာ အေတြးအေခၚကုိသာ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရမည္။ သခ်ၤာတြင္ အေျခခံမွာ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖုိ႕သာ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ေလ့လာေစကာမူ အေၾကာင္း ႏွင့္ အက်ိဳးကို ခဲြျခားတတ္ေအာင္ ၾကည့္ရမည္။ သိၿပီးေသာအခါ အေၾကာင္းထဲမွ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္မ်ား ကို ေလွ်ာ့လုိက္လွ်င္ ဘာျဖစ္လာမည္၊ ေနာက္ထပ္တုိးလွ်င္ ဘာေတြထပ္ျဖစ္လာမည္။ အျပန္အလွန္ မွန္မမွန္တုိ႕ကို အၿမဲတမ္း ေလ့လာၾကည့္ရမည္ဟု ဆံုးမသည္။ ယခုအခါတြင္ သူသင္ၾကားခဲ့ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို အားလံုးေမ့ကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သူေပးခဲ့ေသာ ေတြးေခၚနည္းကို သတိရေနဆဲျဖစ္သည္။

          ဤ ဆရာသံုးေယာက္ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားဆံုးစံထားရေသာ ဆရာမ်ားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာျဖစ္ သည့္အခါတြင္ ဤဆရာသံုးေယာက္၏ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ားအားလံုးကို အတုယူလိုသည္။ ဆရာ ဦးဘတုပ္ထံမွ လြယ္ကူေအာင္ နား၀င္ေအာင္ေျပာတတ္ေသာ အရည္အခ်င္း၊ ဦးကိုကိုိေလးထံမွ ဘာသာရပ္ ၏ နက္နဲပံုကို ေပၚလြင္၍ အထင္ႀကီးေအာင္ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ အရည္အခ်င္း၊ ဦးေအာင္စိန္ထံမွ အေျခခံသေဘာတရားႏွင့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က္ကို ေပၚလြင္ေစေအာင္ ျပသတတ္ေသာ အရည္အခ်င္၊ ဤအရည္အခ်င္းအားလံုးကို ရ႐ွိရပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ဆုေတာင္းျပည့္, မျပည့္ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းကို တက္ဖူးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေမးၾကည့္မွသာသိပါလိမ့္ မည္။

          သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ေျပာေသာ စကားမ်ားကို ျပန္ၾကားရေသာ စကားမ်ားမွာ -

 "ဆရာနဲ႕ေသခ်ာသာသင္ရင္ ေသခ်ာတတ္မယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က တတ္ဖုိ႕မလုိဘူး။ လြယ္လြယ္နဲ႕ စာေမးပြဲေအာင္ဖုိ႕သာ လုိခ်င္တာ"၊

"ဆရာသင္တာ ကိုနားေထာင္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာဟာ အေျခခံေတြကို သိပ္တတ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတာ ထင္႐ွားပါတယ္"၊

"ဆရာရဲ႕ သင္ပံုသင္နည္းဟာ အခုလုိ ရက္တုိတုိပဲ သင္ရတဲ့ အေျခအေန၊ သင္ၾကားေရးကိစၥနဲ႕ အျခားကိစၥ ရပ္ေတြေရာယွက္ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အေျခအေနနဲ႕ မကိုက္ဘူး"

၁၉၆၄- ခုႏွစ္တြင္၊ သခ်ၤာ အထူးျပဳဘာသာ သင္႐ိုးမ်ားကို အသစ္ေရးဆြဲထားသည္ကို စတင္၍ ေတြ႕ရပါသည္။ သင္႐ိုးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကိုယ္တုိင္ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ၾကားခဲ့ေသာ သင္႐ိုး မ်ားႏွင့္လံုး၀မတူေတာ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကမၻာသခ်ၤာ၏ အေျခအေနႏွင့္ဦးတည္ခ်က္မ်ားသည္လည္း စတင္ေျပာင္းလဲေနသည္။

ယခင္က ကိုယ္တိုင္ သင္ယူခဲ့ရေသာ သခ်ၤာတြင္ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္အားျဖင့္နည္းသည္။သုိ႕ေသာ္ တစ္ခုခ်င္းေအာက္တြင္ ပုစၧာမ်ိဳးစံု တြက္ရသည္။ အေျခခံသေဘာတရားပါေသာ ပုစၧာမ်ားသာမက အမ်ိဳးမ်ိဳးဥာဏ္ကြန္႕၍ စဥ္းစားရေသာ ပုစၧာမ်ားစြာပါ၀င္သည္။ ယခု ကၽြန္ေတယ္တို႕က ေက်ာင္းသားမ်ားကို သင္ၾကားေပးရမည့္ သင္႐ိုးေခါင္းစဥ္မ်ားကို ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀က ထုိအတန္းတြင္ သင္ယူရခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္မ်ား၏ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆေလာက္႐ွိသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က (Co-oirdinate Geometry) ဘာသာရပ္ ေအာက္တြင္ (Straight Line) ႏွင့္ (Circle) ႏွစ္ခုသာ သင္ခဲ့ရသည္။ ယခုမူကား ထုိေခါင္းစဥ္မ်ားသည္ ပထမႏွစ္ သင္႐ိုးမွဆင္းလာသည့္အျပင္ ယခင္က တတိယႏွစ္၊ စတုတၳႏွစ္မွသာ သင္ရေသာ (Parabola, Ellipse, Hyperbola) တုိ႕ပါ ပထမႏွစ္သင္႐ိုးတြင္ ပါ၀င္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္း ရယ္စရာေျပာၾကသည္။ "ဒီအတုိင္းဆုိရင္ ငါတုိ႕ M.Sc အထိ သင္ဖူးထားတာေတြဟာ တတိယ ႏွစ္ေလာက္မွာကုန္သြားမယ္။ စတုတၳႏွစ္က်ရင္ Ph.D အဆင့္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။ M.Sc အတန္းဆုိ ရင္ေတာ့ သင္စရာေတာင္ က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္"

ဒီသင္႐ိုးေတြကို လက္ေတြ႕သင္ရေတာ့မည့္အခ်ိန္ ေရာက္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္လုိ သင္ရမည္ကို စဥ္းစားရသည္။ တစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့သလို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်င္းေအာက္မွာ အေသးစိတ္၊ ပုစာၧအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သင္ဖို႕အခ်ိန္မ႐ွိတာ ေသခ်ာသည္။ ယခင္က ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္၊ စတုတၳႏွစ္၊ သံုးႏွစ္သင္ခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္မ်ားကို ပထမႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္းတြင္ ကုန္ေအာင္သင္ရမည္ဟု ညႊန္ၾကားထားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့ရသကဲ့သုိ႕ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်င္းကို အေသးစိတ္ စိတ္၊ ပုစၧာ အမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာ သင္ဖို႕အခ်ိန္မ႐ွိလွ်င္ အေရးႀကီးေသာ အေျခခံမ်ားကို ဦးစားေပးသင္ရမည္။ ပုစၧာမ်ားကို ေ႐ြးေသာအခါ အေရးႀကီးေသာ အေျခခံမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္အသုံးခ်ေသာ ပုစာၦမ်ားကို ေ႐ြးထုတ္ရမည္။ သို႕ျဖစ္လွ်င္ ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ခ်င္းေအာက္တြင္ အေရးႀကီးေသာ အေျခခံသေဘာဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ဤေမးခြန္းကို အေသအခ်ာေျဖ ရမည္။

ဤသည္ကား ယခင္က ဘာသာတြဲစနစ္ႏွင့္ အဓိကဘာသာစနစ္ ကြာျခားခ်က္ျဖစ္သည္။ ယခင္က ဘာသာရပ္တစ္ခုကို သင္လွ်င္ ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲ႐ွိေသာ အေၾကာင္းအရာအားလံုး၊ ပုစာၧအားလံုးကို အစဥ္ အတိုင္း ကုန္ေအာင္သင္ၾကရသည္။ အေရးႀကီးေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ အေရးမႀကီးေသာ အေၾကာင္း အရာဟူ၍ ခြဲျခားစရာအေၾကာင္းမ႐ွိ၊ အေရးႀကီးေသာ ပုစၧာႏွင့္အေရးမႀကီးေသာပုစာၧဟူ၍ ခြဲျခားစရာမလို၊ အားလံုးကို ကုန္ေအာင္သင္ၾကရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ေခါင္းစဥ္မ်ားမ်ားကို မၿပီးႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုမွာမူ ယခင္က တစ္လေလာက္ သင္ရေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို သံုးရက္ေလာက္ႏွင့္ အၿပီးသင္ ရသည္။ ယခင္က တစ္လအတြင္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခု သာျပီးလွ်င္ ယခု တစ္လအတြင္း ေခါင္းစဥ္႐ွစ္ခုေလာက္ၿပီးေအာင္ သင္ရမည္။ သို႕ျဖစ္လွ်င္ ယခင္က သင္သလို သင္၍မျဖစ္ႏိုင္။ ေခါင္းစဥ္လည္းစံုေအာင္၊ အေရးႀကီးေသာ အေျခခံမ်ားလည္း ပါ၀င္သြားေအာင္  ေ႐ြးရမည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္အထက္႐ွိ ကထိကမ်ားႏွင့္ ပါေမာကၡတို႕ႏွင့္ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးၾကည့္သည္။ ကထိကမ်ားႏွင့္ ပါေမာကၡက အေျဖတစ္မ်ိဳးတည္း ေပးၾကသည္။ "ဒီကိစၥ ႏွင့္ပတ္သက္လို႕ ငါတို႕က မင္းတို႕ကိုအေသးစိတ္ညႊန္ၾကားစရာ မလိုဘူး။ မင္းတို႕ကို ေခါင္းစဥ္ေတြေပး ထားတယ္။ ျပဌာန္းစာအုပ္လည္း ေပးထားတယ္။ ဘယ္ဟာကို ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္နဲ႕ သင္ရမယ္ဆိုတာ ေပးထားတယ္။ ျဖစ္ေအာင္သင္ရမွာက မင္းတို႕တာ၀န္ပဲ"

တာ၀န္ေပးသည့္အတိုင္း ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစား၍ သင္ၾကားရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ စဥ္းစားပံု စဥ္းစားနည္း မွန္မမွန္ကို စာေမးပြဲတြင္ ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပံုေသနည္းမ်ား ထုတ္ေဖာ္ပံုအေရးႀကီး လိမ့္မည္ဟု ယူဆ၍ သင္ေသာအခန္းမွ ဥာဏ္စမ္းပုစာၧမ်ား ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဥာဏ္စမ္းပုစာၧမ်ားကို ေ႐ြး၍သင္ေသာအပိုင္းတြင္ အေျခခံအဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ခ်က္သံုးေသာ ပုစာၧကိုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သေကၤတအသံုးအႏႈန္းကို ဦးစားေပးသင္ေသာအခန္းမွ ဂဏန္း႐ွင္းေသာ ပုစၧာမ်ိဳးကိုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တြက္ကိန္းမ်ား အားလံုးနီးပါးေလာက္ လြဲခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္၏လြဲမွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲက်ကုန္မွာကို စိုးရိမ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာင္ၾကသည္။ ေအာင္သည့္အေၾကာင္းမွာ နည္းျပသင္တန္း အမွတ္မ်ား၊ ႏွစ္လယ္တြင္စစ္ေသာ အစမ္းစာေမးပြဲအမွတ္မ်ားကို အခ်ိဳးက်စာေမးပြဲအမွတ္ထဲတြင္ ထည့္သြင္းေပးေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အထက္မွ ဆရာႀကီးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏လြဲမွားမႈကို ႀကိဳတင္ တြက္ဆၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းမ်ားကိုလည္း သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ဆြဲသားထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။

၁၉၆၄-ခုႏွစ္ ပညာေရးစနစ္သစ္၏ ပထမႏွစ္ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားပါသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ား  စာေမးပြဲေအာင္ၾက၍ ေက်ာင္းသားႏွင့္မိဘအားလံုး ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆရာမ်ားဘက္က လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ တြက္ဆမႈလြဲမွားျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားနစ္နာမႈမျဖစ္ရသျဖင့္ စိတ္ေက်နပ္ ၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ ဤအေျခအေန ဆက္လက္၍ တည္တံ့မႈ႐ွိႏိုင္ မ႐ွိႏိုင္ "အားလံုးတတ္ရမည္၊ တတ္ေသာသူအားလံုး ေအာင္ရမည္" ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို မည္မွ်အတိုင္းအတာအထိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။

သို႕ေသာ္ ၁၉၆၅ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္သို႕ ေျပာင္းရသျဖင့္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ႏွင့္ ကိုးႏွစ္ေလာက္အဆက္ျပတ္ခဲ့ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ စနစ္ကို ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္ မပါ၀င္ခဲ့ရပါ။