ဦးထုပ္ႏွင့္ေၾကာင္ကေလး သုိ႕မဟုတ္ ေဒါက္တာစူး - တကၠသိုလ္ေ႐ႊရီ၀င္း

ဦးထုပ္ႏွင့္ေၾကာင္ကေလး သုိ႕မဟုတ္ ေဒါက္တာစူး

တကၠသိုလ္ေ႐ႊရီ၀င္း

(အေတြးအျမင္ အမွတ္ ၈၇ ၁၉၉၃ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)

သူငယ္တန္းကေလးမ်ားနားလည္ႏုိင္ေသာ စကားလံုးကိုသာသံုး၍ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေအာင္ ေရးႏိုင္ သူ၊ လြယ္ကူေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ နက္နဲေသာအေတြးအေခၚမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ေပးႏုိင္သူ ကာတြန္းဆရာ ႀကီးအေၾကာင္း …………

တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က …… 'သား၊ ေဒါက္တာစူးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္ရင္ ေဖေဖနဲ႕လုိက္ခဲ့၊ ဒီကေန႕သူ႕ကို ေဖေဖေလဆိပ္သြားပုိ႕စရာ႐ွိတယ္' ဟုေျပာလာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ 'တကယ့္ေဒါက္တာစူး (Dr. Seuss) ကို ေျပာတာေနာ္' ဟု တက္ ၾကြစြာ ေမးခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးပံုျပင္ေရးသား၍ ကာတြန္းပါေရးဆြဲေသာ ေဒါက္တာစူး၏ စာဖတ္ပရိတ္ သတ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္မွာ ေဒါက္တာစူး၏ စာအုပ္မ်ားထုတ္ေ၀ေသာ ရမ္တန္ ေဟာက္စ္ Random House စာအုပ္တုိက္မွ မန္ေနဂ်ာတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးေသာ ေဒါက္တာ စူး၏ စာအုပ္မွာ 'The Cat in the Hat' 'ဦးထုက္ႏွင့္ေၾကာင္ကေလး' ျဖစ္ပါသည္။ ထုိပံုျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။ ပံုုျပင္ထဲတြင္ မိခင္ျဖစ္သူ အျပင္သြားစဥ္ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့ေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားေသာ ေၾကာင္လူ႐ႈပ္ကေလးတုိ႕ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္ကေလးက စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျပဳလုုပ္ျပပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသာ စာပိုဒ္မ်ားမွာ …

ဦးထုပ္ႏွင့္ေၾကာင္က 'ငါမ်က္လွည့္ အသစ္အဆန္းေတြ သိတယ္ကြ' ဟုေျပာသည္။

'သိပ္ကို ထူးဆန္းတဲ့ပညာေတြေပါ့၊ ငါမင္းတုိ႕ကို အဲဒီ မ်က္လွည့္ေတြျပမယ္'

'မင္းတုိ႕အေမက ငါအခုလုိ မ်က္လွည့္ျပတာကို စိတ္ဆိုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး'

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကားသည္ နယူးေယာက္စီတီ ဟုိတယ္ေ႐ွ႕သုိ႕ေရာက္႐ွိခဲ့ပါသည္။ ထို ဟုိတယ္တြင္ စာေရးဆရာႀကီး ေဒါက္တာစူး ေခၚ မစၥတာသီယိုတာ ေဂးဆဲလ္ Mr. Theoder Geisel တည္းခုိေနပါသည္။ ေဒါက္တာစူးမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္ႀကီးႏွင့္ လည္စည္းကို ပန္းပြင့္ပံုစည္းထားပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ အနက္ေရာင္ကုိင္းတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ႀကီးကို တပ္ဆင္ထားပါ သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က 'ပီတာ၊ ဒါမင္းသိေနတဲ့ ေဒါက္တာစူးပဲ' ဟု မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ပါေမာကၡ တစ္ေယာက္လုိ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးႏွင့္ လူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကေလးမ်ားအခ်စ္ေတာ္ စာေရးဆရာ ေဒါက္တာစူးမျဖစ္ႏုိင္ဟု ထင္မိသည္။ ဒါဆုိ 'မဟုတ္တာအကုန္လုပ္တဲ့ ေၾကာင္' ကို ဘယ္လုိ ေရးခဲ့ပါသလဲ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေဒါက္တာစူးသည္မၾကာခဏေနာက္သုိ႕ လွည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စကားေျပာ ပါသည္။ သူေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖၾကားေသာအခါမွာလည္း စိတ္ပါ၀င္စားစြာ နားေထာင္ပါသည္။ ေလဆိပ္ႏွင့္ နီးလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က'စံျပတိရစၧာန္႐ိုင္း ဆုိတာ ဘာလဲေဖေဖ' ဟု ေမးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္က အတုိးဆံုးအေျဖကို ခ်က္ခ်င္းေပးခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖေျဖ၍ တစ္မိနစ္မွ်ၾကာေသာအခါ မစၥတာ ေဂးဆဲလ္က စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ ကမ္းေပးလာပါသည္။ ထုိစာ႐ြက္တြင္ ပိန္႐ွည္႐ွည္ သားပုိက္ေကာင္ လုိ ခါးကုန္းကုန္ႏွင့္ ၿပံဳးေနေသာ တိရိစၧာန္တစ္ေကာင္၏ပံုျဖစ္ပါသည္။ ေျခတံႀကီးႀကီးႏွင့္ အၿမီးမွာ ေဘာလံုး ႐ိုက္တံႏွင့္တူပါသည္။

          'ဒါက စံျပတိရိစၧာန္ အ႐ိုင္းပံုေပါ့'ဟု ၿပံဳး၍ ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိပံုေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး အလြန္ေက်နပ္သြားပါသည္။ ဒီပါေမာကၡပံုစံႏွင့္ လူႀကီး၏ကိုယ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ေၾကာင္ ကေလး႐ွိေနပါသည္။ ဒီလူႀကီးသည္ ေဒါက္တာစူးျဖစ္ပါသည္။

ေဒါက္တာစူး မတုိင္မီ ကေလးစာေပေရးၾကေသာ စာေရးဆရာမ်ားသည္ သူတုိ႕၏ဇာတ္လမ္းမ်ားကို လူႀကီးသူမ၏စကားကို နားေထာင္ရန္သာ အဆံုးသတ္၍ ဇာတ္လမ္းဆင္ၾကသည္။

စူး၏ဟာသဥာဏ္ကို ကေလးမ်ားက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။ သူ၏ ဇာတ္လမ္းပံုျပင္မ်ားသည္ ပညာေပးၾကသည္။ စူး၏ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ကေလးမ်ားလို ဘာမွ တက္စြမ္းႏုိင္ျခင္း မ႐ွိ ၾကေခ်။ သူတုိ႕သည္ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈကို ပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။

Horton Hatches the Egg ပံုျပင္တြင္ စိတ္႐ွည္ေသာ Horton အမည္႐ွိ ဆင္ႀကီးသည္ ငွက္မ၏ဥ ကို ၀ပ္ေပးရန္ ကတိေပးခဲ့သည္။ သူသည္ မိခင္ငွက္မ ျပန္မလာမခ်င္း၀ပ္ေနရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႕ ၀ပ္ေနစဥ္ အႏၱရာယ္မ်ိဳးစံုရင္ဆိုင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိဆင္ႀကီးသည္ ကတိအတုိင္း၀ပ္ေပးခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။

ေဒါက္တာစူး၏ စာအုပ္ေပါင္း ၄၈ အုပ္ကို ဘာသာေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ျပန္ဆုိခဲ့သည္။ စာအုပ္အေရ အတြက္ သန္းေပါင္း ၂၀၀ မွ် ေရာင္းခဲ့ရသည္။

စူးသည္ အလြန္ေစ့စပ္ၿပီး အရာရာကို စိတ္တုိင္းက်မွ လက္ခံသူ ျဖစ္သည္။ သူစာအုပ္တစ္အုပ္ျပဳစုရန္ တစ္ႏွစ္မွ်အခ်ိန္ယူရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူေရးေသာဇာတ္လမ္းႏွင့္ပံုမ်ားကို စိတ္တုိင္းမက်၍ သူအလုပ္၏ ၉၅ ရာခုိင္ႏႈန္းကို လႊတ္ပစ္ရသည့္အခါမ်ား႐ွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ဆက္ဆံရေသာ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့့္ မတူေသာ အခ်က္မွာ စူးသည္ မည္သည့္အခါမွ စာမူခကို ႀကိဳတင္၍ မေတာင္းခဲ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္ သူ၏စာမူ အဆံုးသတ္သည့္ အခါတြင္မူ စာမူခကို ေပးေစခ်င္သည္။ ေဒါက္တာစူးသည္ တီထြင္မႈတြင္ တစ္မူထူးျခား ေသာ စြမ္းအားပိုင္႐ွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

သူ႕ကို ၁၉၀၄ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ မက္ဆယ္ခ်ဴ႕ဆက္နယ္စပရင္းဖီးတြင္ ေမြးဖြားသည္။ သူ၏ ဖခင္က ကမၻာစံခ်ိန္ခ်ဳိးႏုိင္ေစရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ မနက္တုိင္း နာရီ၀တ္မွ် ပစ္မွတ္တစ္ခုကိုထိေအာင္ ပစ္သည့္ အက်င့္ကို ေလ့က်င့္ေစသည္။ ေစ့စပ္ေသခ်ာမႈ၏ အေရးႀကီးမႈကိုလည္း သင္ျပခဲ့သည္။

သူ၏ဖခင္မွာ ပန္းၿခံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးျဖစ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ စူးသည္ တိရိစၧာန္႐ံု၊ ပန္းၿခံမ်ားသုိ႕ မၾကာခဏ ေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီး တိရိစၦာန္ပုံမ်ားေရးဆဲြခဲ့သည္။ထုိ႕ျပင္ကမာၻအရပ္ရပ္ရွိတိရိစၧာန္မ်ား၏ အေလ့အက်င့္မ်ား၊ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကိုပါ ေလ့လာခဲ့ရသည္။ သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ သူ႕ဖခင္၏ အကူညီမႈ အမ်ားႀကီး ပါ၀င္သည္။ သူ၏ 'If I Ran the Zoo' တြင္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ စိတ္ကူးကို ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထုိကေလးငယ္သည္ သူ၏ကုိယ္ပုိင္တိရိစၧာန္႐ံု အတြက္ တိရိစၧာန္ အဆန္းအျပားမ်ားကို စုေဆာင္းဖမ္းဆီးပံုကို စိတ္ကူးယဥ္အျဖစ္ ေဖာ္ျပေရးခဲ့သည္။

ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္ ေနာက္တတ္ေသာ စူးသည္ အမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာေနထုိင္ရာတြင္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ အၿမဲ႐ွိေနသည္။ အေၾကာင္းမွာလည္း သူငယ္စဥ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္က အတိတ္တေစၧလုိ ေျခာက္လွန္႕ေန၍ ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ပထမကမၻာစစ္အတြင္းက စူးပါ၀င္ေသာ ကင္းေထာက္လူငယ္တစ္စု သည္ ရန္ပံုေငြ႐ွာရာတြင္ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ ထုိအတြက္ အေမရိကန္သမၼတ သီယိုဒို႐ူးစဗက္ Theodore Roosevelt က ဆုတံဆိပ္မ်ား ခ်ီးျမ§င့့္္ေလသည္။ ထိုအခမ္းအနားတြင္ စူးတို႕ကင္းေထာက္ လူငယ္တစ္စုသည္ စင္ေပၚတြင္ထုိင္ၿပီး နာမည္ေခၚလွ်င္ တစ္ေယာက္ခ်င္း တံဆိပ္ကို ထၿပီးယူရသည္။

          ေနာက္ဆံုးတြင္ စင္ေပၚတြင္ စူးတစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သမၼတႀကီးကလည္း သူ႕စာရင္း တြင္ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနေသာကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ 'ဒီေကာင္ေလးက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ'ဟု ေမးသည္။ စူး၏နာမည္သည္ စာရင္းထဲတြင္ မပါဘဲ က်န္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ အျဖစ္အပ်က္ကို စူးသည္မေမ့ႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ထုိ႕ေၾကာင့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ၍ စူးအခမ္းအနားမ်ားတြင္ မိန္႕ခြန္းေျပာေသာအခါ ထုိအ႐ွက္ရခဲ့ေသာ အျဖစ္ကို ျပန္၍ေျပာတတ္သည္။ 'ကၽြန္ေတာ္အခုထက္ထိ နားထဲမွာ ၾကားေနတတ္တာက’ ဒီေကာင္ေလးဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ' ဆုိတဲ့စကားပဲ“ ဟူ၍ျဖစ္သည္။

          စူးသည္ ယခုလုိနာမည္ႀကီးစာေရးဆရာႀကီးျဖစ္ဖုိ႕ရန္ ကံဇာတာပါခဲ့ပံုမရပါ။ သူအထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဆရာက 'မင္းဘယ္ေတာ့မွ ပံုဆြဲသင္လုိ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး'ဟု ေျပာခဲ့သည္။ သူ႕တကၠသုိလ္ အသုိက္အ၀န္းကလည္း သူ႕ကိုေအာင္ျမင္မည္ဟု ဘယ္သူကမွ မဲမေပးခဲ့ပါ။ အဂၤလန္ ေအာက္စ္ဖုိ႕တကၠသုိလ္႐ွိ တခ်ိဳ႕စာသင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူသည္ အိပ္ငိုက္ေနခဲ့သည္။

          သင္တန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ႏြားတစ္ေကာင္ကုိ အေတာင္တပ္ၿပီး ပ်ံေနပံုဆြဲသည္။ ထုိစဥ္ အလြန္သာယာေသာ အမ်ိဳးသမီးသံေလးျဖင့္ 'ဒီႏြားပ်ံေလးက လွလုိက္တာ'ဟု ေျပာသံကို ၾကားရသည္။

          စူးေနာက္သုိ႕ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဆံပင္အ၀ါေရာင္႐ွိေသာ မိန္းမေခ်ာေလး၏ ၿပံဳးေနေသာ မ်က္ႏွာကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုမိန္းကေလး၏ အမည္မွာ ဟယ္လင္ပါးမား Helen Palmer ျဖစ္သည္။ ဟယ္လင္သည္ အဂၤလိပ္စာေပ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတြက္ လာေရာက္သင္တန္းတက္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဟယ္လင္သည္ စူး၏ ပထမဆံုး ပရိတ္သတ္ျဖစ္သည္။ ေနာင္အခါ သူ႕ဇနီးျဖစ္လာသည္။ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္တြင္ လက္ထပ္သည္။ ထုိလက္ထပ္ပြဲအတြက္ ကုန္က်ေငြစရိတ္အတြက္သူဆြဲေသာ 'eggnog-drinking turtles' ပံုကို မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္သုိ႕ ေရာင္းခ်၍ သံုးစြဲျခင္းျဖစ္သည္။

          စူးသည္ ေအာက္စ္ဖုိ႕တကၠသိုလ္မွ ထြက္ၿပီး ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ၊ ေဆာ္ဘြန္းတြင္ ပညာဆက္၍သင္ခဲ့ သည္။ သူတုိ႕ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ နယူးေယာက္စီးတီးသုိ႕ ေျပာင္းေ႐ြ႕ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ဟယ္လင္က သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆရာမအလုပ္ျဖင့္ ေငြ႐ွာခဲ့ရသည္။ စူးသည္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ ကာတြန္းဆရာျဖစ္ လာေသာ္လည္း သူ၏၀င္ေငြမွာ နည္းလွသည္။

          စူးသည္ သူ၏ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္ေသာ ဟာသဥာဏ္ကို အသံုးခ်ခဲ့သည္။ တစ္ခါတြင္ သူသည္နဂါးတစ္ ေကာင္က စစ္သားကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနပံုေရးဆြဲခဲ့သည္။ စစ္သားကလည္း နဂါးကသူ႕ကိုႏုိင္တာ မႀကိဳက္ေခ်။ ဒီနဂါးကို သူေၾကာက္စရာမလုိသူထင္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူ၏ရဲတိုက္ကို အလြန္နာမည္ႀကီးေသာ ပိုးမႊား သတ္ေဆးမ်ားျဖင့္ ဖ်န္းလုိက္သည့္ပံု ကာတြန္းဆြဲထားသည္။ ထုိကာတြန္းကို ေၾကာ္ျငာဌာနမွ ရာထူးႀကီးႀကီး ႐ွိသူ တစ္ဦး၏ ဇနီးကေသဘာက်သြားသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ စူးကိုငွားလုိက္ၿပီး ထူးဆန္းေသာ မိုးေပၚပ်ံေန ေသာ အေကာင္ပေလာင္မ်ားပံုဆြဲေစကာ ေအာက္မွ 'Quick, Henry, the Flit' ဟူေသာ စာတန္းကိုေရးဆဲြ ကာေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ ဆြဲေစသည္။

          ထိုမွစ၍ ၁၂ႏွစ္တုိင္တုိင္ ထုိ Flit ေၾကာ္ျငာကာတြန္းမ်ားသည္ စူးတုိ႕မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ၀င္ေငြရခဲ့သည္။ ေခ်ာင္လည္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၀အတြင္း ကမၻာ့စီးပြားေရးကပ္ေရာက္ေသာအခါ စူးသည္ စာေရး ျခင္း အလုပ္ကိုပင္လုပ္ခဲ့သည္။

          ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ စူးသည္ ဥေရာပမွ သူ၏ေနအိမ္႐ွိရာသုိ႕ အားရက္တြင္ ျပန္ခဲ့သည္။ ထုိအခါ သူစီး လာေသာသေဘၤာ၏ အင္ဂ်င္စက္သံကို နားဆင္ၿပီး စကားလံုးမ်ားေ႐ြးသီးခဲ့သည္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ထုိစာလံုးမ်ားျဖင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ကဗ်ာစပ္ဆုိကာ ေရးခဲ့သည္။ ထုိကဗ်ာမွာ 'And to Think I Saw It on Mulbery Street' ျဖစ္သည္။ ထုိစာမူတြင္ သူ၏ကေလာင္နာမည္ကို သူ႕နာမည္၏ အလယ္စာလံုး စူးကိုယူၿပီး 'Dr. Seuss' ဟု မွည့္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေအာက္စ္ဖုိ႕တကၠသုိလ္မွဘာ ေဒါက္တာ ဘြဲ႕မွ ရယူခဲ့ျခင္းမ႐ွိဘဲ ကေလာင္နာမည္တြင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

          ထုတ္ေ၀သူ ၂၇ဦးက သူ႕စာမူကို ပယ္ခ်ခဲ့သည္။ သူ႕ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ ည့ံသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ် သည္။ ကဗ်ာမွာလည္း မေကာင္းဟုေ၀ဖန္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၃၇ခုႏွစ္တြင္ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က အခြင့္အေရးေပးသည့္ အေနျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ရန္သေဘာတူသျဖင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ စာေရးဆရာ ေဒါက္တာစူးကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။

          ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္လာေသာအခါ စူးသည္ ကေလးမ်ားစာဖတ္ရာတြင္ ကူညီရန္အတြက္ စာလံုးေပါင္း ၂၀၀ ကို အလြယ္ကူဆံုးေ႐ြးကာ အယ္ဒီတာထံသုိ႕ တင္ျပခဲ့သည္။ ေျခာက္လၾကာမွ် သူသည္ တစ္ေန႕ကို အလုပ္ခ်ိန္ ၈နာရီယူကာ သူ၏ပန္းခ်ီခန္းထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိကဲ့သုိ႕ ပံုမ်ားဆြဲရင္း သူဆြဲေနေသာ ပံုကို သူသတိျပဳမိလာသည္။ သူ႕ပံုတြင္ ပါးစပ္ၿပဲၿပဲႏွင့္ ေၾကာင္ပိန္ပိန္႐ွည္႐ွည္သည္ မီးလင္း ဖုိပုိက္ပံုဦးထုပ္ႏွင့္အၿမီးမွာ တယ္လီဖုန္းႀကိဳးပံု လိမ္တြန္႕တြန္႕ေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤေၾကာင္သည္ ျပႆနာ ေပးေသာ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြႀကိဳက္ၾကမည့္ေၾကာင္ျဖစ္သည္။

          ထုိစာအုပ္အတြက္ တစ္ႏွစ္ခြဲမွ်အခ်ိန္ယူရသည္။ စာလံုးေပါင္း ၂၂၈လံုးသံုး၍ ပံုဇာတ္လမ္းလုပ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၇ခုႏွစ္ကုန္တြင္ စာအုပ္အျဖစ္ ပထမဆံုးထြက္လာေသာ အခါ 'The Cat in the Hat' သည္ အုပ္ေရး ၅၀၀,၀၀၀ ေရာင္းရသည္။ အေရးႀကီးဆံုးမွာ သူလုိခ်င္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈရလဒ္ကို ရခဲ့သည္။ ထုိအရာမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးမ်ားအတြက္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဖတ္ရန္အတြက္ ဖတ္စရာစာအုပ္ရသြား ျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၅၈ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ဟယ္လင္သည္ 'Beginner Books အဖြဲ႕၀င္ ဌာနအႀကီးအကဲမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ထုိအဖြဲ႕သည္ Random House စာအုပ္တုိက္က ဖြဲ႕ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕သစ္ ျဖစ္သည္။ ထုိအဖြဲ႕ သည္ စာလံုးအေရအတြက္ သတ္မွတ္ခ်က္ျဖင့္ စာအုပ္မ်ားေရးသားမႈကို အေျခခံ၍ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

          စူးသည္စိန္ေခၚမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။၁၉၅၇ခုႏွစ္တြင္ Random House တည္ေထာင္သူ တစ္ ဦးျဖစ္သူ ဘဲနက္ဆပ္ Bennett Cert က စာလံုး ၅၀ ျဖင့္ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ေရးရန္ မျဖစ္ႏုိင္ဟု စိန္ေခၚသည္။ ေရးႏိုင္လွ်င္ ေဒၚလာ ၅၀ ေပးမည္ဟုေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ စူး၏ 'Green Eggs and Ham' စာအုပ္ထြက္လာသည္။ ထုိစာအုပ္တြင္ စာလံုး ၄၉ လံုးသံုးထားသည္။

          ေဒါက္တာစူး ပံုျပင္မ်ား၏ ထူးျခားခ်က္မ်ားမွာ ……

(၁)     သူငယ္တန္းကေလးမ်ား နားလည္ႏုိင္ေသာ စကားလံုးမ်ားကိုသာ သံုး၍ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေအာင္ ေရးႏုိင္ျခင္း၊

(၂)     ထုိ႕ေၾကာင့္ စာဖတ္ရန္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနေသာ ကေလးမ်ားပင္လွ်င္ ေဒါက္တာစူးေရးေသာ ပံုျပင္မ်ား ကို လုိလိုခ်င္ခ်င္ စိတ္၀င္စားစြာဖတ္ျခင္း၊

(၃)     စာဖတ္ရန္ အေလ့အက်င့္ႏွင့္ စာဖတ္ျခင္းကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္းတုိ႕ကို ကေလးမ်ားတြင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏုိင္ျခင္း၊

(၄)     လြယ္ကူေသာ စကားလံုးမ်ားကို သံုး၍ နက္နဲေသာအေတြးအေခၚမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ေပးႏုိင္ျခင္းတုိ႕ ျဖစ္သည္။

          ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႀကီးသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ စူး၏ ဟန္ပန္၊ အေတြးအေခၚကို ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္သည္ႏွင့္အမွ် ထိုအသံုးအႏႈန္းမ်ားကို သံုးတက္လာပါသည္။ စကားလံုးနည္းနည္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ ႀကီးႀကီးမားမားသံုးမႈကို သေဘာက်ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္သို႕ တက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူေရးသားေသာ စာအုပ္မ်ားကို သယ္သြားပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႕ သယ္သြားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္မႈကို သတိရေစသလုိ တစ္ဖက္ကလည္း အေရးႀကီးေသာ ေနရာမ်ားတြင္ အမွားအမွန္ကို စဥ္းစားရာ၌ သူ၏ေပ်ာ္႐ႊင္စရာပံုျပင္မ်ားက အကူအညီေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲ တြင္ နားလည္သေဘာေပါက္လာေသာ စူး၏ဆုိလုိခ်က္သည္ အၿမဲတမ္းႏုပ်ိဳစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ခုိေအာင္းေနခဲ့ပါသည္။

          ေဒါက္တာစူးႏွင့္သူ၏ဒုတိယဇနီး အြန္ဒေရ (ဟယ္လင္သည္ ၁၉၆၈တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္) ကို စာအုပ္ျပပြဲတစ္ခုတြင္ မၾကာမီက ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးမ်ား ပါပါ သည္။ စူးသည္ အနည္းငယ္အသားအေရေဖ်ာ့သြား၊ ပိန္သြားသည္မွလြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ေသာ စူးအတုိင္း ပင္ ဘာမွေျပာင္းလဲမႈမ႐ွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ သားႀကီး အဲလက္ဇန္ဒရားကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္သားႀကီးသည္ မ်က္လံုးအ၀ုိင္းသားႏွင့္ သူ၏အခ်စ္ေတာ္ကာတြန္းစာေရးဆရာႀကီးကို လွမ္းၿပီး ၾကည့္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တက္ေဂးဆဲလ္၏ ကုိယ္ထဲတြင္ ကေလးတုိ႕အႀကိဳက္ေၾကာင္၏ ၀ိညာဥ္သည္ ႐ွင္သန္လ်က္႐ွိသည္ဟု သိလုိက္ပါသည္။

          သည္ေနရာတြင္ သံေ၀ဂရစရာတစ္ခု႐ွိပါသည္။ အလြန္ေျပာင္တတ္၊ ေနာက္တက္ေသာ၊ ဆူဆူပူပူ ေၾကာင္ကေလးသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ အသက္ထင္႐ွား႐ွိေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏တီထြင္သူ တက္ေဂးဆဲလ္ ေခၚ ေဒါက္တာစူးသည္ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါ သည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ စူး၏အသက္မွာ ၈၇ႏွစ္႐ွိပါၿပီ။ ေဒါက္တာစူး ေသဆံုးသည့္သတင္းၾကားရေသာ ကၽြန္ေတာ္၏သားအသက္ ၅ႏွစ္အ႐ြယ္နစ္ကီသည္ ထမင္းစားပြဲေပၚသုိ႕ မ်က္ႏွာကိုေမွာက္ကာငုိေၾကြးခဲ့ပါ သည္။ သားနစ္ကီသည္ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ငိုေၾကြးရင္း သူ႕မိခင္အား 'ေဒါက္တာစူးက သားတုိ႕အတြက္ အသက္႐ွင္ေနမွာပါေနာ္ ေမေမ' ဟု ေျပာခဲ့သည္။

          ထုိညက ကၽြန္ေတာ္သည္ သားငယ္၏ အိပ္ရာေဘးတြင္ထုိင္ၿပီး သူအလြန္ႀကိဳက္ေသာ 'The Cat in the Hat' ကိုဖတ္ျပခဲ့ပါသည္။ ထုိပံုျပင္၏ ေနာက္ဆံုးအခန္း၊ ဦးထုပ္ႏွင့္ေၾကာင္ကေလး မျပန္ခင္အခန္းျဖစ္ပါ သည္။

          ေနာက္ဆံုးတြင္ ေၾကာင္သည္ သူဖြထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ေနရာတက် ျပန္ထားသည္ ကို ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ေတြ႕ရပါသည္။

          သူကိတ္မုန္႕ကို ေကာက္ယူသည္။ ေနာက္ထြန္ျခစ္၊ ေမ့ေမ့အကႌ်၊ ေနာက္ႏြားႏို႕ ပုလင္း၊ ႀကိဳးမ်ား၊ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ပန္းကန္မ်ား …

          ေနာက္ … ပန္ကာ၊ ပန္းကန္းလံုးမ်ား၊ ကစားစရာေလွႏွင့္ ငါးကေလး။

          ေနာက္ အားလံုးကို ေနရာတက်ျပန္ထားလုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပါးစပ္မွ 'ဒါပါပဲ' ဟု ေျပာပါသည္။

          ၿပီးလွ်င္ သူ၏ဦးထုပ္ကို ပုတ္ကာ ထြက္ခြါသြားပါသည္။

          ပံုျပင္၏ အဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီး၊ မီးပိတ္ကာ စဥ္းစားေနမိပါသည္။ နစ္ကီသည္ တစ္ေန႕ေန႕တြင္ ဤပံုျပင္ကို သူ၏သားသမီးမ်ားအား ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ဖတ္ျပလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ ထုိအခါ ေစာေစာက နစ္ကီ ေဒါက္တာစူးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေျပာေသာစကားသည္ မွန္ေနပါသည္။ သီယိုဒို ေဂးဆဲလ္တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာစူး၊ တစ္နည္းဆုိရလွ်င္ ဦးထုပ္ႏွင့္ ေၾကာင္ ကေလးသည္ အသက္႐ွင္သန္ေနမည္မွာ အၿမဲျဖစ္ပါသည္။

(R.D June, 1992 မွ Peter Bernstein ၏ 'My Most Unforgetable Character ကို ျပန္ဆုိသည္။)