ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေ႐ွ႕မွ မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္ - တကၠသိုလ္ေ႐ႊရီ၀င္း

တကၠသိုလ္ေ႐ႊရီ၀င္း

 အမွတ္ ၁၁၉။ ဇြန္ဇူလုိင္ ၾသဂုတ္ ၁၉၉၆

“အခ်ိန္ႏွင့္ဒီေရသည္လူကုိမေစာင့္”ဆုိေသာေရွးစကားသည္အလြန္မွန္လွပါသည္။အခ်ိန္သည္ရပ္တန္႕မေနပဲအစဥ္အျမဲေျပာင္းလဲခဲ့ပါသည္။ ယခုစာေရးသူတုိ႕မိသားစုတက္တက္ၾကြၾကြျဖင့္ပါ၀င္ဆင္ႏြဲဖုိ႕အားခဲေနသည့္သမီးျဖစ္သူဂ်ဴနီယာ၀င္း၏သိပၸံဂုဏ္ထူးတန္းဘဲြ႕တက္ေရာက္မည့္အခန္းအနားသည္ဟုိးယခင္သူ၏အဘုိးအဘြားအေဖအေမႏွင့္တဦးတည္းေသာအမႊာအကုိေမာင္ရစ္တုိ႕တက္ေရာက္ခဲ့ျပီးေသာအခန္းအနားပင္ျဖစ္ပါသည္။ဟုိးတုန္းကလည္းယခုလုိပင္တက္ၾကြဂုဏ္ယူစြာျဖင့္တေပ်ာ္တပါးဆင္နြဲခဲ့သည္ကုိအမွတ္ရမိသညါ။ သားျဖစ္သူကအာအုိင္တီေက်ာင္းေတာ္မွေအာင္ျမင္သူျဖစ္သျဖင့္တမူထူးျခားေသာဘဲြ႕နွင္းသဘင္ကုိတ္ကရသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္သူစာသင္ခဲ့ရေသာေက်ာင္းေတာ္မွာအင္းစိန္ၾကိဳ႕ကုန္းရွိစက္မူတကၠသုိလ္ျဖစ္ျပီးသူတက္ရသည့္ဘဲြ႕နွင္းသဘင္အခန္းအနားမွာရန္ကုန္တကၠသုိလ္ရွိဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမျဖစ္ေနသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္သူဘဲြ႕ယူေသာေန႕ႏွင့္အစမ္းေလ့က်င့္ေသာေန႕တုိ႕တြင္စက္မူတကၠသိုလ္ေရာ၊ဘဲြ႕နွင္းသဘင္ခန္းမတုိ႕တြင္ပါနွစ္ေနရာခဲြျပီးအမွတ္တရက်င္းပခဲ့ပါသည္။စာေရးသူတုိ႕ဇနီးေမာင္ႏွံမွာနွစ္ရက္ဒဏ္ကုိမခံႏုိင္သျဖင့္တရက္ထဲကုိပင္နွစ္ေနရာလုိက္လံျပီးဆင္ႏြဲႏုိင္ခဲ့ပါသည္။စက္မူတကၠသုိမွက်င္းပေသာဘဲြ႕နွင္းသဘင္သုိ႕တက္ေ၇ာက္ဖူးေသာမိဘတုိင္းေတြ႕ၾကဳံခံစားရေသာပဲြျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ယခင္၂၅ႏွစ္ကက်င္းပေသာဘဲြ႕နွင္းသဘင္ႏွင့္ယခုဘဲြ႕နွင္းသဘင္အခန္းအနားတုိ႕သည္မည္သည့္နည္းနွင့္မွတူညီၾကေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ယခင္ကရွိခဲ့ေသာဘဲြ႕ယူေက်ာင္းသားအေရအတြက္ႏွင့္ယခုဘဲြ႕ယူေက်ာင္းသားအေရအတြက္မွာလည္းလြန္စြာျခားနားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။စာေရးသူစီးပြားေရးတကၠသုိ္လ္မွဘဲြ႕ယူစဥ္ဘဲြ႕၀တ္စုံၾကီးတကားကားႏွင့္ဘဲြ႕နွင္းသဘင္ႏွင့္စီးပြားေရးကူးခဲ့သည္ကုိအမွန္ရမိသည္။ထုိစဥ္ကဓါတ္ပုံကိုလည္းကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ၾကိဳက္သလုိရုိက္ခဲ့ၾကသည္။ရုိက္စရာေနရာကလည္းသိပ္မရွိလွပါ။စီးပါြားေရးတကၠသုိလ္ေရွ႕နွင့္ဘဲြ႕နွင္းသဘင္ေရွ႕ဆုိလွ်င္လုံေလာက္သည္။ယခုသမီးတုိ႕ေခတ္လုိဂ်က္ဆင္၊အာစီ၊သစ္ပုတ္ပင္စသည္စသည္ျဖင့္သံေယာဇဥ္ေတြသိပ္မရွိလုိ႕လည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္အထဲနွင့္ဘဲြ႕ယူေနစဥ္ပုံေတြကုိေတာ့ဓါတ္ပုံဆရာေမာင္ေမာင္ညွပ္ကတာ၀န္ယူသည္။ ဓာတ္ပံုက အျဖဴအမည္း။ ေဆးသားေရာ ဓာတ္ပံုပညာပါ ေျပာစရာမလို၊ ယခုထက္တိုင္ ေဆးမပ်က္။ စံခ်ိန္လည္းထိပ္ပါပဲဟု ေျပာႏိုင္သည္။ ဓာတ္ပံုထဲတြင္ ဘြဲ႕၀တ္႐ံုအခ်ိဳးမက်ျဖစ္ေနတာ ဘဲြဲ႕ယူသူ၏ တာ၀န္သာျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုဆရာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ တာ၀န္ယူ႐ိုက္ကူးသည္။ ဘြဲ႕ယူၿပီးတစ္ပတ္ေလာက္တြင္ေမာင္ေမာင္ညွပ္၏ဆိုင္သို႔သြားကာဓာတ္ပံုေရြးယူရသည္။ပိုက္ဆံႀကိဳေပး ထားစရာမလို။ကိုယ္ပါတဲ႔ပံုအျပင္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ပံုရွိလည္းေရြးျပီးယူလို႕ရသည္။ကိုယ္႔သေဘာျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ဘြဲ႕ယူစဥ္ကစီးပြားေရးတကၠသိုလ္၏ ပါေမာကၡခ်ဳပ္မွာ ဆရာႀကီး ဦးေအးလိႈင္ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာပါေမာကၡမွာ ဆရာႀကီး၀ီလ်ံေပါျဖစ္ပါသည္။ ဘြဲ႕ယူသည့္အခမ္းအနားၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ဌာနမွ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ပါေမာကၡႏွင့္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေ႐ွ႕တြင္စုၿပီး အမွတ္တရဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႕ အခ်ိန္ ႐ွိသည္။ အခြင့္အေရး႐ွိခဲ့သည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားကလည္း စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ပင္ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံခဲ့ၾက သည္။ အဲဒီတုန္းက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေ႐ွ႕မွာထုိင္ၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႕ခံုေတြ၊ ဘယ္သူကဘယ္ေနရာက ယူေပးၿပီး ေက်ာင္းသားခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဆရာ ဆရာမေတြႏွင့္စုၿပီး ႐ိုက္ခဲ့သည္ကို စဥ္းစားလို႕မရေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ တစ္ခုေတာ့႐ွိသည္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာကလည္း ယခုေခတ္လို ႐ိုက္စရာေနရာမမ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ဦးစားေပးၿပီး ႐ိုက္ျဖစ္ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဓာတ္ပံုဆရာအျပင္ ကိုယ္ပိုင္ကင္မရာႏွင့္လည္း ၀င္႐ိုက္ၾကတာကို မွတ္မိပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာလုပ္စရာေတြက မ်ားလွသည္။ သူတို႕မွာဆရာဆရာမေတြ ကလည္းအေရးႀကီးသည္။ေဖေဖတို႕ေမေမတို႕ႏွင့္လည္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ရမည္။သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းေနာက္တန္းေရာက္လို႔မျဖစ္။ေနာက္ျပီးသစ္ပုတ္ပင္တို႕၊ဂ်ပ္ဆင္တို႔၊အာစီတို႕၊စာၾကည္႔တိုက္တို႕ကလည္းခ်န္ထားလို႔မျဖစ္။ဒါေတာင္အင္လ်ားကန္ကို သြားဖို႕မျဖစ္ႏိုင္လို႕ သူတို႕စာရင္းထဲ မထည့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုဘြဲ႕ယူမည္သူမွာ သမီးျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္တစ္ႏွစ္တည္း စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕ယူသူ သူ႕ထက္ ငါးမိနစ္သာႀကီးေသာ သားတုန္းက ယခုေလာက္ အေခါက္ေခါက္သြားေနတာ မေမာဘူးဆိုတာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဟု ထင္စရာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သမီးဘြဲ႕ယူသည့္အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးျပလွ်င္ စာဖတ္သူ တို႕ နားလည္ၾကမည္ဟုထင္ပါသည္။ သမီးေအာင္ခဲ့သည့္ခုႏွစ္က ၁၉၉၃ခုႏွစ္။ ယခု ၁၉၉၅ခုႏွစ္သည္ တကၠသိုလ္စိန္ရတုအခမ္းအနား ႐ွိသျဖင့္ သူဘြဲ႕ယူမည့္အခ်ိန္သည္ ေ႐ွ႕ႏွစ္ခါေလာက္မွဟု ယူဆခဲ့ၾကသည္။ သူ႕ဖခင္ကလည္း တကၠသိုလ္ စိန္ရတုအတြက္ ညစဥ္တာ၀န္က်၍ မိသားစုအားလံုးမအားၾကေပ။ စိန္ရတုက်င္းပရာကြင္းမွာ အိမ္မွလမ္းကူး ႐ံုျဖစ္သျဖင့္ ညစဥ္ပြဲခင္းထဲ ေရာက္ျဖစ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ရ အိပ္ေရးလည္းပ်က္ရသည္။ ပြဲအၿပီးတြင္ ေခ်ာင္းဆိုးႏွင့္ႏွာေစးကို အျမတ္ရလိုက္သည္။ ထိုပြဲၿပီးသည္ႏွင့္ သမီးဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တက္ရမည္။ နားခ်ိန္ မ႐ွိေတာ့။ သမီးကအ၀တ္အစားကို ေခ်းမမ်ားပါ။ သို႕ေသာ္မိန္းကေလးဆိုေတာ့ လိုတာေလေတြ႐ွိသည္။ ဆံပင္ျပင္ဖို႕၊ မ်က္ႏွာလိမ္းျခယ္ဖို႕၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းပန္ဖို႕၊ ဒီဇင္ဘာလ သဇင္ပန္းအခ်ိန္ျဖစ္လို႕ သဇင္ပန္းကို ပန္ေစလိုသည္။ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အျပင္ထြက္တတ္ၾကသည့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အလုပ္႐ႈပ္ေတာ့ သည္။ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာေခ်အိမ္တြင္မ႐ွိပါ။ ဒါဆိုဘာလိမ္းၾကသလဲဆိုေတာ့ ေနဗီယာကရင္(မ္)ႏွင့္ သနပ္ခါး ပဲလိမ္းသည္ဟု ေျဖပါမည္။ ၿပီးေတာ့ သြားစရာ႐ွိလွ်င္ ကရင္း(မ္)ပတ္လိမ္းသည္။ ပုလဲမိတ္ကပ္တို႕ မိတ္ကပ္ ဘူးတို႕ မလိမ္းဘူးၾကပါ။ စာေရးသူမွာ ကိုယ့္ထက္ဖ်င္းတဲ့သမီးကို ရထားသည္။ စာေရးသူ၏ မိခင္သည္ အလြန္အလွအပႀကိဳက္သည္။ မိတ္ကပ္ဘူးမ်ိဳးစံုကို ၀ယ္တတ္ သံုးတတ္သည္။ ငယ္စဥ္က မိခင္ႏွင့္အျပင္ ထြက္လွ်င္ အၿမဲအဆူခံရသည္။ ၿဖီးလိမ္းလွပေသာေမေမႏွင့္ အျပင္ထြက္လွ်င္ မ်က္ႏွာကိုမျပင္မဆင္ဘဲ ထြက္သျဖင့္ "မ႐ွက္ဘူးလား" ဟု က်ိတ္ၿပီးအဆူခံရသည္။ ယခုလည္း ကိုယ့္သမီးကို ကိုယ္ "နင္မ႐ွက္ဘူး လား"ဟု ဆူေနရပါသည္။၀ဋ္ဆိုတာလည္တတ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ဒီေတာ့ သမီးကုိ ဆိုင္မွာျပင္မွာလားဟုေမးရသည္။ အေဖ၊ အစ္ကိုႏွင့္ အဘိုး၊ အဘြားၾကားတြင္ "ဗ်ာ" ထူးၿပီး "ကၽြန္ေတာ္"ႏွင့္ေျပာတတ္ေသာသမီးက မျပင္ဟုျငင္းသည္။ ဒါဆိုဘယ္မွာျပင္မွာလည္းဟု ေမးေတာ့ "သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေမးၿပီး သူတို႕ေျပာသလိုျပင္မည္" ဟုေျဖပါသည္။ ဆက္ၿပီး "ေမေမလည္း လိမ္းတတ္တာပဲ၊ ေမေမပဲလိမ္းေပးေပါ့" ဟုေျပာပါသည္။ အေမကို အထင္ႀကီးတာေက်နပ္ရမလိုပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ လိုအပ္ေသာမိတ္ကပ္ဘူးကို စိန္ရတုပြဲခင္းမွာ၀ယ္ရသည္။ ဒါဆိုလံုေလာက္ၿပီျဖစ္သည္။ ဆံထံုး ေတာ့ဆိုင္မွာထံုးမွျဖစ္မည္။ သူ႕ဆံပင္ႀကီးဖားလ်ားခ်၍မျဖစ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ယခု ထက္တိုင္ ထိန္းသိမ္းခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာအဘြားက တစ္ဦးတည္းေသာေျမးမကို ဆံထံုးလွလွထံုးေစလိုသည္။ ေမေမႀကီးတို႕တုန္းက ဆံထံုးထံုးခဲ့တာကို ဂုဏ္ယူ၍မဆံုး။ ေျမးကလည္း သူ႕ဘြားဘြားေျပာတာကို သေဘာက်လို႕ပဲလား၊ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ ဆံထံုးထံုးခ်င္လို႕လားမသိ။ အလြန္ေခါင္းမာၿပီး ဆံပင္အထံုးမခံ တဲ့သမီးသည္ ဆံထံုးထံုးဖို႕ စိတ္ပါလာသည္။ သူ႕ဘြားဘြားေျပာေသာ ေခါင္းထိပ္တြင္ ထံုးေသာဆံထံုးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘြဲ႕ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ေနာက္တြင္ ဆံထံုးထံုးျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးဘြဲ႕ယူမည့္ေန႕သည္ တနဂၤေႏြေန႕ နံနက္ပိုင္းျဖစ္သည္။ အစမ္းေလ့က်င့္မည့္ေန႕က ၾကာသပေတးေန႕ ညေနပိုင္းျဖစ္သည္။ အစမ္းေလ့က်င့္တဲ့ေန႕မွာ အေဖ အေမက ခဏေလာက္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ၿပီးရင္ အျပန္အတူတူျပန္႐ံုသာျဖစ္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူကေတာ့ သူညီမဓာတ္ပံု႐ိုက္ေစခ်င္တဲ့ေနရာေတြမွာ လိုက္႐ိုက္ေပးရမည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္က်င္းပေသာေန႕ႏွင့္ စိန္ရတုသဘင္မွာ သိပ္မကြာလွပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ အဓိပတိလမ္း မုခ္ဦးမွာစာတန္းေတြႏွင့္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာလည္း တကၠသိုလ္၏အမည္ကို ျမန္မာလိုတစ္ဖက္၊ အဂၤလိပ္လိုတစ္ဖက္ ေရးထုိးထားေသာ စာတန္းႀကီးကအျပည့္။ ထိုအခါ သစ္လြင္ဘြဲ႕ရေမာင္မယ္ေတြ အတြက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္စရာ တိုးျပန္ပါၿပီ။ ကဲဒီေတာ့ အ၀င္၀ကစၿပီး႐ိုက္ဖို႕ ကိုယ့္ကင္မရာေလးကိုင္ၿပီး ဆင္းၾကရေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကင္မရာအျပင္က ကိုုင္ေဆာင္လာလွ်င္ "ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳး ေရးမိသားစု အေပ်ာ္တမ္းေအာ္တိုကင္မရာ႐ိုက္ကူးခြင့္အတြက္ ေငြ၅၀၀ိ/-ေပးရမည္" ဟု ဆိုလာပါသည္။ စိတ္ထဲမွားၿပီးမ်ားေျပာသလားဟု ထင္မိသည္။ ကင္မရာသာကိုင္လာသည္ ဖလင္ဖိုးတစ္လိပ္ ၂၃၀ိ/-ေတာင္ ခပ္ႏွေျမာေျမာျဖစ္သည္။ ယခုမူ ထို ၃၆ပံုဖလင္႐ိုက္ရန္ ၅၀၀ိ/- ႐ိုက္ကူးခြင့္ေပးရမည္ဆိုပါၿပီ။ မဟုတ္လွ်င္ ကင္မရာကိုင္ေဆာင္ခြင့္မ႐ွိပါ။ ဒီေတာ့ႏွေျမာလွစြာျဖင့္ပင္ ေငြ ၅၀၀ိ/-ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါစာေရးသူက သမီးကိုေမးရပါသည္။ သမီးဘဲြ႕ယူစဥ္႐ိုက္ရန္ ေငြေပးခဲ့ျခင္း ႐ွိ -မ႐ွိ ျဖစ္ပါသည္။ သမီးက ဘြဲ႕ယူစဥ္ႏွင့္ ထိုင္ေနပံု၊ ထေနပံုမ်ားအတြက္ ၁၂ပံုစာ ေငြ ၄၂၀ိ/-ေက်ာင္းသားတိုင္းေပးခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ဒါဆိုလဲ ၿပီးတာပါပဲေလ။ ကေလးေတြစိတ္ခ်မ္းသာဖို႕သာ အဓိကျဖစ္ပါသည္။ ပီတိစားေသာ တကၠသိုလ္ဆရာႀကီး၏ သမီးအတြက္ အလိုလိုက္ရမွာျဖစ္ပါသည္။ ထိုအစမ္းေလ့က်င့္ေသာေန႕က စာေရးသူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သိပၸံစားေသာက္ ဆိုင္တန္းတြင္ အျပင္မွာလံုး၀မရ႐ွိႏိုင္ေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ထမင္းေက်ာ္ကို တစ္ပြဲ ၂၅ိ/-ႏွင့္ နံနက္စာစား ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္တာ အပါအ၀င္ ေငြ၁၀၀ မကုန္ခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္တာၾကည့္ၿပီး ကိုယ္လည္းေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ စာေရးသူ၏ ေယာကၡမေျပာေသာ "သမီးႀကီးကို ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ" ဟူေသာစကားကို နားမလည္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္မိဘေတြတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ပါရမီျဖည့္ခဲ့မွာပါ ပဲလားလို႕ စိတ္ထဲေတြးမိပါသည္။ သမီးႏွင့္သားကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ ေမာလည္းေမာၾကပံုပါပဲ။ သမီး ကပိုၿပီးေမာမွာေပါ့။ သူူကကာယကံ႐ွင္မဟုတ္ပါလား။ စာေရးသူစိတ္ပူရသည္က ဘြဲ႕ယူမယ့္ေန႕ သမီးနဲ႕သားတို႕ရဲ႕ဘြားဘြား (စာေရးသူ၏ေယာကၡမ) ျဖစ္သည္။ သူနာတာ႐ွည္ေလးဖက္နာျဖင့္ အိပ္ရာထဲလဲေနတာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီလာၿပီ။ သူ႕တြင္ တကၠသိုလ္ထဲသြားလည္ ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကလည္း႐ွိသည္။ သူအသြားခ်င္ဆံုး ေနရာမွာ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေတြႏွင့္ အေဖာ္လုပ္ခဲ့ေသာ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာမႀကီးအဖို႕ စာၾကည့္တိုက္သည္ သူ႕အတြက္ အတမ္းတဆံုး၊ အသြားခ်င္ဆံုး ေနရာျဖစ္ေနသည္။ ေနမေကာင္းတာကလည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီလာၿပီ။ တစ္ေနရာတည္းမွာ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ပါ။ အိပ္ရာထဲလွဲေနေသာ အခ်ိန္ကမ်ားသည္။ ဒီေတာ့ သူ႕ဘြားဘြား လိုက္ရင္ ဘယ္လိုစီစဥ္ရမလဲ၊ သမီးကလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာသူ႕အဘြားကို သြားေျပာလိုက္သည္ မသိပါ။ အေျဖကေတာ့ ေမေမႀကီးသမီးဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕ေက်ာင္းထဲလိုက္မယ္ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ခန္းမထဲကိုေတာ့ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ မ၀င္ႏိုင္ပါ။ အျပင္မွာေျမးနဲ႕ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကပါမည္။ တကၠသိုလ္စိန္ရတုကို မေရာက္လိုက္တဲ့ ေမေမႏွင့္ဘဘတို႕ တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ေျမးဘြဲ႕ယူမည့္ ေန႕ လိုက္လည္ၾကမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ေမေမ့ေရာဂါမွာလည္း ေလးဖက္နာဆိုသည့္အတိုင္း တစ္ခါတစ္ခါ နာလိုက္လွ်င္ ေအာ္ငိုရသည့္အျဖစ္၊ ေဆးေသာက္လိုက္မွ အနာသက္သာ႐ံုသာ႐ွိသည္။ ယခုတစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကမွ ဤမွ်ေအးေနသည့္ၾကားမွ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ ကူညီေစာင္မ မႈျဖင့္ ျမန္မာေဆးေသာက္ၿပီး ထိုင္လာႏိုင္ပါၿပီ ဒီေတာ့ ေျမးမေလး၏ ဆႏၵကျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ စိန္ရတုတကၠသိုလ္၏ ဦးဦးႏွင့္ေဒၚေဒၚဟုေျပာလွ်င္ရေသာ အသက္ ၈၁ႏွစ္ ေက်ာ္ မိဘႏွစ္ပါးကို သမီးဘဲြ႕ယူၿပီးသည့္အခ်ိန္ေလာက္ အိမ္မွေခၚယူၿပီး ေျမးႏွင့္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႕ စီစဥ္ရပါ သည္။ ဒါမွတကၠသိုလ္တြင္ မ်ိဳးဆက္သံုးဆက္တက္ခဲ့ရသည့္ အမွတ္တရ႐ိုက္ျဖစ္ေပမည္။ ဘြဲ႕ယူရမည့္ေန႕။ အလြန္အအိပ္မက္ေသာ သမီးက ၅နာရီခြဲမွာထၿပီး အလွျပင္ဆိုင္သြားကာ ဆံထံုးထံုးပါသည္။ ၈နာရီခြဲတြင္ ခန္းမထဲ၀င္ရမည္။ ထိုေၾကာင့္ အိမ္မွ ၈နာရီထြက္ရပါသည္။ အဓိပတိလမ္းမ၀င္သည္ႏွင့္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာႏွင့္ "ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမိသားစု အေပ်ာ္တမ္းကင္မရာ ႐ိုက္ကူးခြင့္" ၅၀၀ိ/- ထမ္းေဆာင္လိုက္ပါသည္။ သမီးဘြဲ႕အတြက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ေငြ ၁၀၀၀ိ/-ကို ေက်ပြန္စြာ ေပးလိုက္ ၿပီးပါၿပီ။ စာေရးသူ၏ ခင္ပြန္းသည္ သူ႕သမီးဘြဲ႕၀တ္စံုႏွင့္ သူပါ၀တ္႐ံု၀တ္၍ တြဲ႐ိုက္ႏိုင္ရန္ အခမ္းအနား က်င္းပရာစင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူ၏ခင္ပြန္းတြင္ ပါရဂူ၀တ္စံု ကိုယ္ပိုင္မ႐ွိပါ။ မ႐ွိရသည့္အေၾကာင္းမွာလည္း သူပါရဂူဘြဲ႕ယူခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ယခုလိုအခမ္း အနားႏွင့္ ဘြဲ႕တက္မယူခဲ့ရ၍ျဖစ္ပါသည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ က်မ္းတင္သြင္းသည့္ေန႕တြင္ ႏႈတ္ေျဖစာေမးပြဲ ေျဖဆိုၿပီးေသာအခါ တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းထိုင္ကာ ေအာင္စာရင္းကို ထုတ္ျပန္ ေပးသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ တကၠသိုလ္႐ံုးခန္းသို႕သြားကာ ေအာင္လက္မွတ္ကို ထုတ္ယူခဲ့ရပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျပင္သစ္ပါရဂူဘြဲ႕၀တ္စံုမ႐ွိေသာ စာေရးသူ၏ခင္ပြန္းသည္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္က်င္းပရာ အခမ္းအနားတြင္ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္တက္ေရာက္ၿပီး ထိုမွေပးေသာ ပါရဂူ၀တ္စံုကို ၀တ္ကာ သမီးႏွင့္တြဲ၍ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၅ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၇ရက္ေန႕ နံနက္၈နာရီခြဲတြင္ သမီးတို႕သားအဖ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲ ၀င္သြားသလို စာေရးသူတို႕ သားအမိကလည္း ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ စီစဥ္ထားေသာ မိမိတို႕ေနရာ အသီးသီးသို႕ ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကပါသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ထိုင္၍ မၾကာမီတြင္ ေဘးမွ ကင္မရာကိုင္ထားသူ လူငယ္ေလးအား ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လာေရာက္ေျပာဆိုေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ နားစြင့္လိုက္မိပါသည္။ "ကေလး မင္းဒီေနရာကေနၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္လို႕ မရဘူးေနာ္" ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္မွာလည္း ယခုလိုအေျပာခံရ၍ မ်က္လံုးျပဴးေန႐ွာပါသည္။ သူ႕ကင္မရာမွာ စာေရးသူ တို႕က ၀င္ေပါက္တြင္ ၀ယ္ယူခဲ့ေသာ "ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳးေရး မိသားစုအေပ်ာ္တမ္း ေအာက္တိုကင္မရာ႐ိုက္ကူးခြင့္"ကတ္ျပားေလးဆြဲထားပါသည္။ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက "မင္းေမ့ၿပီး ႐ိုက္မိမွာ စိုးလို႕ သတိေပးတာ' ဟု ဆက္ေျပာပါသည္။ ထိုအခါ လူငယ္က "စိတ္ခ်ပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္မ႐ိုက္မိေအာင္ သတိထားပါမယ္"ဟု ႐ိုေသစြာျပန္ေျဖသံၾကားရပါသည္။ စာေရးသူတို႕ သားအမိမွာလည္း သူတို႕စည္းကမ္း ကို နားလည္လိုက္ရပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သားျဖစ္သူအား ထိုကတ္ျပားေလးမေပ်ာက္ေအာင္ သတိထားဖို႕ တိုးတိုးမွာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယင္းကတ္ျပားေနာက္တြင္ "ကတ္ျပားေပ်ာက္ဆံုးပါက ကင္မရာ ခြန္အသစ္ ထပ္မံ၍ေပးေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္" ဟုပါ႐ွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ သမီးဘြဲ႕ယူသည့္အခမ္းအနားစပါၿပီ။ စာေရးသူ၏စိတ္ထဲတြင္ သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူရသည္မွာ သူမ်ားမိခင္တစ္ေယာက္ထက္ပိုသည္ဟု ထင္မိသည္။ သမီးသည္ ယခုသူတက္ယူသည့္ သိပံၸဂုဏ္ထူးဘြဲ႕ အတြက္ အလြန္ႀကိဳးစားရပါသည္။ သူအလြန္ႏွစ္သက္ေသာဘာသာကို ထူးခၽြန္ေအာင္မိမိကိုယ္မိမိ အားကိုးၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ရသည့္ရလဒ္ျဖစ္သည္။ သမီးမိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး ဖခင္ထူးခၽြန္ေသာ သခ်ၤာဘာသာကို ဖခင္၏ေျခရာကုိနင္းႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားေသာသမီး၏ပထမေျခလွမ္းအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ပါသည္။ ဘြဲ႕ယူအခမ္းအနားၿပီးသည္ႏွင့္ သမီးတို႕ေမာင္ႏွမကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေ႐ွ႕တြင္ ထားခဲ့ၿပီး သူတို႕၏ အဘိုးႏွင့္အဘြားကို ထြက္၍ႀကိဳရပါသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အိမ္ျပင္ထြက္ရေသာ အဘြားအတြက္ လူအမ်ား႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားကို လာေရာက္ရသည္မွာ မလြယ္လွပါ။ ေျမး၏ ဆႏၵကိုျဖည့္ဆည္းလို၍သာ ထြက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူမွာ ေမေမႏွင့္ဘဘကို ခ်ိန္းထားေသာ စာၾကည့္တိုက္ေဘး႐ွိ သခ်ၤာဌာနဆီသို႕ တစ္ေယာက္ထည္းအေျပးအလႊား သြားခဲ့ရပါသည္။ စာေရးသူေရာက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ေမေမႏွင့္ဘဘတို႕ကား ေရာက္သည့္အခ်ိန္ မကြာလွပါ။ လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ စိတ္လႈပ္႐ွားေနၾကပါသည္။ အိမ္ထဲတြင္သာ လူတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၿပီး အျပင္တြင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ ေမေမ့အတြက္ ၀ိဇၨာခန္းမေ႐ွ႕႐ွိ အဓိပတိလမ္းေဘးတြင္ ကားရပ္ေစခဲ့ပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ေမေမႏွင့္ဘဘကို ဆင္းေစကာ ထိုေဘး႐ွိျမက္ခင္းတြင္ ေနရာခ်ရပါသည္။ ေမေမ့အတြက္ အျပင္မထြက္ရတာ ႀကာၿပီျဖစ္၍ လူစုလူေ၀းႏွင့္ ကားေတြၾကည့္ၿပီး ေခါင္း႐ႈပ္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ေသာ္မတတ္ႏိုင္ပါ။ သမီးက သူ႕အဘြားကိုလာေစခ်င္သည္။ အဘြားကလည္း လာမည္ဟုကတိေပး သည္။ ဒီေတာ့ၾကားကစာေရးသူက ပါရမီျဖည့္ရပါေတာ့မည္။ ျမက္ခင္းမွာေနရာခ်ေတာ့လည္း ခင္းစရာမပါ၊ ထိုင္စရာနတၳိျဖစ္သျဖင့္ ေမေမႏွင့္ဘဘကို ျမက္ခင္းေပၚ ဒီအတိုင္းထိုင္၍နားေစပါသည္။ ေမေမက ေမာေမာႏွင့္ ျမက္ခင္းေပၚထိုင္ခ်ကာ ဘဘေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအံုး၍လွဲခ်ျပီးနားပါသည္။ တကယ့္ကို ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္တက္လာသည့္ပံုမဟုတ္ပဲ အပန္းေျဖခရီးထြက္ၿပီး ေမာေမာႏွင့္နားသည္ႏွင့္ပင္ တူပါသည္။ ေမေမအေမာေျပေတာ့မွ သစ္ပုပ္ပင္၊ ၀ိဇၨာခန္းမႏွင့္ သိပံၸခန္းမတို႕ကို လက္ညိဳးထိုးျပရပါေတာ့ သည္။ သူတို႕သားအလုပ္လုပ္ေသာ သခ်ၤာဌာနနားကိုေတာ့ ေမေမႏွင့္ဘဘကို ေခၚသြား၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေမေမက အေမာေျပေတာ့ ၀ိဇၨာခန္းမေ႐ွ႕႐ွိ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ေမေမႏွင့္ဘဘတို႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ကို ယခုလိုျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ က်င္းပသည္မွာ တကၠသိုလ္စိန္ရတုသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္တစ္ခါသာျဖစ္သည္ဟု ႐ွင္းျပပါသည္။ ၄င္းျပင္ ေမေမ ႏွင့္ဘဘတစ္ရက္တည္းဘြဲ႕ယူျခင္းမွာ ေမေမက ဘီေအဘြဲ႕ရၿပီး ဘြဲ႕မယူေသးဘဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွ မဟာ၀ိဇၨာေအာင္ျမင္ေသာ ဘဘႏွင့္ အတူတက္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုစဥ္က ဘြဲ႕ယူမည့္ သူမွာ အလြန္နည္းသည္။ ဒီႏွစ္မယူျဖစ္လွ်င္ ေနာက္ႏွစ္မွယူလို႕ရသည္ဟူ၍ျဖစ္သည္။ စာေရးသူမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားတက္ေရာက္ၿပီးစျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္က်င္းပမည့္ပံုကို စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။ အလြန္လြတ္လပ္၍ ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ိဳးေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ ေမေမကဆက္၍ သူတို႕ဘြဲ႕ယူစဥ္က ဆယ္တန္းေရာက္ေနၿပီးျဖစ္ေသာ သားျဖစ္သူက ဥပေဒဌာန(ယခုပထ၀ီ၀င္ဌာန) ေပၚမွတက္၍ ၾကည့္သည္ဟု ႐ွင္းျပပါသည္။ ေမေမႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ သား၊ သမီးႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္တို႕ ေရာက္႐ွိလာၾကပါသည္။ သူတို႕တင္ မကပါ။ စာေရးသူ၏ အစ္ကိုႏွင့္မိသားစုတၿပဳံႀကီးေရာက္လာပါသည္။ သူတို႕ကလည္း သူတို႕တူမဘြဲ႕ယူစဥ္ တေပ်ာ္တပါးဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကရန္ ျဖစ္သည္။ သမီးတစ္ေယာက္ဘြဲ႕ယူသည္ကို ပါ၀င္ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကသည့္ ေဆြမ်ိဳး မိသားစုက တၿပံဳႀကီးျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္ဘဘကို ထိုျမက္ခင္းျပင္မွ လံုး၀မေ႐ြ႕ ထုိင္ရက္ လွဲရက္ပင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေလးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ အစ္ကိုမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သျဖင့္ ေမေမ့ ေဘးနားတြင္ သူထိုင္ၿပီးေနတာကိုပင္ စိတ္ထဲအား႐ွိေနမိသည္။ စာေရးသူ၏အစ္ကိုမွာ ညီမ၏ေယာကၡမကို သူ႕မိခင္ႏွင့္မျခား ခင္မင္ဂ႐ုစိုက္ပါသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္မွာလည္း ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြမ်ား တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္ထဲေရာက္ေနသလဲဟု ထင္ပံုရပါသည္။ လူတိုင္းစာေရးသူတို႕ လူစုကို ၾကည့္သြားၾကပါသည္။ ဤမိသားစုအလယ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အသက္၈၀ေက်ာ္အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီးသည္ မည္သူလဲ ဟု သိလိုၾကပံုရပါသည္။ ဤတကၠသိုလ္ကို သူတို႕အိမ္လိုသေဘာထားၿပီး ေနထိုင္ေနလိုက္ၾကတာဟု ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။ အမွန္မွာလည္း ဤတကၠသိုလ္သည္ စာေရးသူတို႕အားလံုးအတြက္ မိခင္ရင္ခြင္ သဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္ဘဘသည္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ပင္ ျမက္ခင္းတြင္ ထိုင္ရင္းကေလးေတြ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သည္ကို ေစာင့္ေနၾကပါသည္။ စာေရးသူမွာ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး ခင္းစရာဖ်ာကေလးတစ္ခ်ပ္၊ ေသာက္စရာေရပုလင္းတစ္ပုလင္းမွ ယူမလာမိသည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ျမက္ခင္းေလးစိမ္းစိမ္း ႏွင့္ ေဘးမွေအးျမေသာ သစ္ပင္ရိပ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ေနမိပါသည္။ သမီးဓာတ္ပံု႐ိုက္၍ ေက်နပ္မွမိသားစုအားလံုးျပန္ၾကပါသည္။ ေမေမ့ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြဲ၍ ကားေပၚကို တင္ရပါသည္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာမွ လန္းလွေနသျဖင့္ စာေရးသူမွာ၀မ္းသာမိသည္။ စာေရးသူ၏ သားႏွင့္သမီးသည္ကံေကာင္းၾကပါသည္။ သူတို႕၏ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ကို သူတို႕မိဘႏွစ္ပါး၊ သူတို႕၏ အသက္ ၈၀ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ အဘိုး၊ အဘြား၊ သူတို႕ဘႀကီးႏွင့္ မိသားစုစံုစံုလင္လင္ တက္ေရာက္ခ့ဲၾကသည္။ သမီး ကေတာ့ သူ႕အဘြားအျပင္ကို မထြက္စဖူး သူ႕ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ထြက္သည္ကို ေက်နပ္ေနပါသည္။ သူက "ဒါမွ ေမေမႀကီး သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈ႐ွိမွာ၊ မဟုတ္ရင္ အျပင္ကိုမထြက္ႏိုင္ဘူးထင္ေနမယ္"ဟု ေျပာသည္။ သူေျပာသလိုပဲ သူ႕အဘြားက ေျပာပါသည္။ "ေမေမ့စိတ္ထဲ အခုလို အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ငါအျပင္ထြက္လို႕ရပါလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲယံုၾကည္မႈ႐ွိလာတယ္" ဟုေျပာသည္။ သမီးဘြဲ႕ယူသည့္ေန႕မွာ ေမေမ၏စိတ္ဓာတ္ ယခုလိုတက္လာတာကို မိသားစု၀မ္းသာၾကရပါ သည္။ ေမေမႏွင့္ဘဘကို အိမ္ျပန္ပို႕ၿပီး စာေရးသူ၏ ဖခင္႐ွိရာသို႕ မိသားစုဓာတ္ပံု႐ိုက္ရန္ ခ်ီတက္ၾကရပါ သည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ေမြးထားေသာ ေမေမႏွင့္ဘဘအတြက္ သမီးသည္ ဒုတိယေျမာက္ ဘြဲ႕ယူေသာေျမးျဖစ္သလို သားသမီး႐ွစ္ေယာက္ေမြးထားေသာ စာေရးသူ၏ဖခင္အတြက္ သမီးသည္ စတုတၳေျမာက္ဘြဲ႕ယူေသာေျမးျဖစ္ပါသည္။ ေဖေဖတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တူေတြ တူမေတြ တစုတေ၀းႀကီးႏွင့္ စားၾကေသာက္ၾကႏွင့္ ေပ်ာ္ၾက႐ႊင္ၾကႏွင့္ ေန႕လယ္ ႏွစ္ခ်က္ေက်ာ္သြားပါသည္။ စာေရးသူကို ေမေမက"သမီးႀကီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေမာေနၿပီ" ဟုေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ေမာေတာ့ေမာပါသည္ သို႕ေသာ္ေပ်ာ္ေန၍ ေမာမွန္းမသိခဲ့ပါ။ စာေရးသူတို႕လိုပင္ တျခားတျခားေသာ ဘြဲ႕တက္ယူၾကသည့္ ေမာင္မယ္တို႕၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ ကိုယ္စီအေတြ႕အႀကံဳေလးမ်ား ႐ွိၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကံဳေလးကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးသိ႐ွိ ေစလိုေသာဆႏၵျဖင့္ ေရးသားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။